ﻧﮑﻨﻢ از ﻧﺒﻮدﻧﺖ ﮔﻼﯾﻪ ای...

ﻧﮑﻨﻢ از ﻧﺒﻮدﻧﺖ ﮔﻼﯾﻪ ای...

ﻟﺒﺎﻧﻢ ﺳﮑﻮت ﻣﯽ دﻫﺪ و ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﻤﺎن ﺻﺒﺮﯾﺴﺖ ﮐﻪ

ﭼﺸﻤﺎﻧﻢ را پﯽ ﺗﻮ ﻣﯽ ﮔﺮداﻧﺪ ﻣﯿﺎن اﻧﺒﻮﻫﯽ از آدﻣﻬﺎ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ روز ﻫﺎ از ﭼﺸﻤﺎن ﺧﯿﺲ ﻣﻦ ﻣﯽ دزدد، ﺑﻬﺎﻧﻪ ﻫﻤﺎن اﺳﺖ ﮐﻪ ﺷﺒﻬﺎ ﺧﻮاب ﻣﯽ داﻧﯽ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﭼﯿﺴﺖ؟ دﻟﻢ ﺑﻬﺎﻧﻪ ﺗﻮ را دارد