حسین کنار قبر جد خودادامه

{حسین کنار قبر جدّ خود}ادامه
از تو میخواهم که آن راه را برایم پیش آوری که خوشنودی تو در آن است.

سپس امام حسین(ع) گریه اغاز کرد چون سپیده صبح دمید سر خود را بر قبر نهاده اندکی به خواب رفت پیامبر(ص) را در رویا دید که جمعی به هم پیوسته از فرشتگان که بر راست و چپ و پیش و پشت سر او را احاطه کرده بودند.

پیش امد تا او را به سینه چسباند میان دو دیده اش را بوسه زد و فرمود: فرزندم! حسین! گویا به همین زودیها تورا میبینم کهدر سرزمین کرب و بلا در میان انبوهی از امتم تشنه لب کشته و سربریده افتاده ای، آنان با این حال باز به شفاعت من امیدوارند! انان را چه شده است خدا آنان را به شفاعت من در روز قیامت نرساند انان نزد خدا بهره ای ندارند.
حبیبم حسین! پدر ومادر و برادر تو بر من امده مشتاق تواند برای تو در بهشت درجاتی است که جز یا شهادت به آن نرسیــ

امام حسین(ع) در رویا عرض کرد:
((ای جد بزرگوار! دیگر نمی خواهم به دنیا برگردم مرا دریاب و با خود به جایگاه خود ببر))

پیامبر(ص)فرمود:
حسین جان! تو باید به دنیا برگردی تا شهادت و پاداش بزرگ خداوندی که برایت مقرر داشته روزیت شود تو پدر و برادر و عمو و عموی پدر تو در روز قیامت در یک گروه برانگیخته می شوید تا به بهشت در آیید

پس حضرت(ع) هراسان از خواب برخاسته رویای خود را برای خاندان خود و فرزندان عبدالمطلب نقل کرد در آن روز در شرق و غرب عالم کسی غمگین تر و نالان تر از اهل بیت پیامبر (ص) نبود

از کتاب فرهنگ جامع سخنان امام حسین(ع)

پایانِ حسین(ع) کنار قبر جد خود