‍ ‍

‍ ‍
روسرے بَرداشتے دل را هوس اَنداختی
باز در افڪار ِ من شورے عَبس اَنداختی

بے صدا تر...! مردم این ڪوچه را رُسوا مڪن
بانگ ِ رُسوایے شان را در جَرس اَنداختی

شُد قنارے نغمه خان وقتے تو از رَه آمدی...
جمع ڪن مویت ڪه او را از نفس انداختی

باد زُلفت شاخه ها را یک به یک لرزاند و رفت
شاخه هایِ باروَر را در هَرس اَنداختے

بس زمین خوردم برایت آبرویم باد رفت
حرف مارا بینِ جمع ِخار وخَس انداختی

رد شُدے از زیر دیوار ِ دلم اما بدان....
قلب ما را بے ڪس و فریادرَس انداختی

#آشتیانے

—-┅°•●🌸●•°┅─