.

.
هرچقدرم تپش قلبت تند تند...فشار روی شونه هات زیاد...بی طاقتیت یه خروار...دلت یه تلنبار...غم و غصه هات عیان از چشمات...اشکا روونِ گونه هات...سدِ بغضِ نگفته هات بلند و طولانی...تموم اینا به کنار سخته آره ولی برای پناهِ بی پناهی هات نباید تلخ بشی ، نباید تلخی کنی ، به حرمت مهربونی های بی دریغش ، به برکت و لطفِ وجود و تموم بودن هاش تو باید گِل بگیری صدا و حرفا و فریاد بلندت رو ، باید تحمل کنی بی طاقتیت رو و از خود بی خود شدن هات رو بریزی توی وجودت تا آروم و قرار بگیری که مبادا خم به ابروش بیاد.....این یه اصلِ یه وظیفه ، یه باید که نباید یادت بره !...
ربطی نداره آدم خوبی باشی یا آدم بده ی قصه ها ، ربطی نداره چقدر دوستش داری و رفیقی و بامعرفت آخر همه ی اینام که باشی تو یه آدمی ! و ای لعنت به این آدم ! که یه وقتا مهمترین نباید هارو یادش میره و خودآگاه و ناخودآگاه ناراحت میکنه عزیزاش رو.....فقط میشه تو چله ی زمستون پرسوزِ دلت ، دل خوش کنی به بزرگی دلش و گرمای مهربونی هاش بلکه کم سرزنش کنی وجود پر خطای خودت رو....
.
:)
امروز با یه دوست قدیمی ،
محل کار ،✌