ﻣـﺎﺩﺭﻡ ﻣﯿﮕﻔــﺖ ﺷﻨـﯿﺪﻡ پسر ﻫﻤﺴـﺎﯾﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮﻣـﻦ ﺍﺳﺖ . . ..

ﻣـﺎﺩﺭﻡ ﻣﯿﮕﻔــﺖ ﺷﻨـﯿﺪﻡ پسر ﻫﻤﺴـﺎﯾﻪ ﺧﯿﻠﯽ ﻣﻮﻣـﻦ ﺍﺳﺖ . . ..
ﻧﻤـﺎﺯﺵ ﺗـﺮﮎ ﻧﻤـﯽ ﺷﻮﺩ ...
ﺯﯾـﺎﺭﺕ ﻋﺎﺷـﻮﺭﺍ ﻣﯽ ﺧـﻮﺍﻧﺪ ...
ﺭﻭﺯﻩ ﻣﯿﮕــﯿﺮﺩ ...
ﻣﺴــﺠﺪ ﻣﯿﺮﻭﺩ ...
ﺧﯿﻠــﯽ پسر باﺧــﺪﺍﯾﯿﺴﺖ ...
ﻟﺤــﻈﻪ ﺍﯼ ﺩﻟـﻢ ﮔﺮﻓـﺖ ...
. . . . .
ﺩﺭ ﺩﻝ ﻓـﺮﯾﺎﺩ ﺯﺩﻡ ﺑــﺎﻭﺭ ﮐﻨــﯿﺪ ﻣﻦ ﻫــﻢ ﺍﯾﻤــﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ (!)
ﻧﻤـﺎﺯ ﻧﻤﯿﺨـﻮﺍﻧﻢ ﻭﻟﯽ ﻟﺒﺨــﻨﺪ ﺭﻭﯼ ﻟﺒﻬــﺎﯼ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺧــﺪﺍ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﻡ ﻣﯿﺎﻭﺭﺩ ...
ﺩﺳﺘــﻬﺎﯼ ﭘﯿﻨﻪ ﺑﺴﺘـﻪ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﺩﺳﺘــﻬﺎﯼ ﺧﺪﺍ ﻣﯿﺒﯿـﻨﻢ ...
ﺯﯾﺎﺭﺕ ﻋﺎﺷــﻮﺭﺍ ﻧﻤﯿﺨﻮﺍﻧــﻢ ﻭﻟﯽ ﮔﺮﯾــﻪ ﯾﺘﯿﻤﯽ ﺩﺭ ﺩﻟــﻢ ﻋﺎﺷـﻮﺭﺍ ﺑﺮﭘﺎ ﻣﯿﮑــﻨﺪ ...
به صنــدوق صدقه پـول نمی اندازم ﻭﻟـﯽ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﺧــﺘﺮﮎ ﻓﺎﻝ ﻓﺮﻭﺵ ﻓﺎﻟـﯽ ﺭﺍ ﻣﯿﺨﺮﻡ ﮐﻪ ﻫﯿﭽﻮﻗـﺖ نمﯿﺨﻮﺍﻧﻢ ...
ﻣﺴﺠــﺪ ﻣﻦ ﺧﺎﻧــﻪ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮒ ﭘﯿـﺮ ﻭ ﺗﻨﻬﺎﯾﻢ ﺍﺳـﺖ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺩﯾـﺪﻥ ﻣﻦ ﮐـﻠﯽ ﺩﻟﺶ ﺷـﺎﺩ ﻣﯿﺸﻮﺩ ...
ﺧـﺪﺍﯼ ﻣﻦ ﻧﮕــﺎﻩ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺩﻭﺳــﺘﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻏﻤـﻬﺎ ﺗﻨﻬــﺎﯾﻢ ﻧﻤﯿﮕــﺬﺍﺭﺩ ...
ﺑــﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺗﻮﻟﺪ ﻫﺮ ﻧــﻮﺯﺍﺩﯼ ﺗـﻮﻟﺪ ﺧﺪﺍﺳــﺖ ﻭ ﻫﺮ ﺑﻮﺳـﻪ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧــﻪ ﺍﯼ ﺗﺠﻠـﯽ ﺍﻭ ...
ﻣـﺎﺩﺭﻡ.....
ﺧـﺪﺍﯼ ﻣﻦ ﻭ ﺧـﺪﺍﯼ پسر ﻫﻤﺴـﺎﯾﻪ ﯾﮑﯿﺴﺖ ....
ﻓﻘﻂ ﻣﻦ ﺟـﻮﺭ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﯿــﺸﻨﺎﺳﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﯾــﻤﺎﻥ ﺩﺍﺭﻡ .
ﺧــﺪﺍﯼ ﻣﻦ ﺩﻭﺳــﺖ ﺍﻧﺴﺎﻧﻬﺎﺳــﺖ
ﻧﻪ ﭘﺎﺩﺷــﺎﻩ ﺁﻧﻬا...