وانشات سوکوکو

اشک توی چشم هاش جمع شد: وقتی که سه‌ ساله بودی من بیمار شدم، وقتی که داشتم می‌مردم، ازت خواهش کردم که من رو فراموش نکنی و تو من رو بغل کردی. گفتی هیچوقت فراموشت نمی‌کنم.
خواستم بهش چیزی بگم که رفت و دور شد.
هرچقدر دست دراز کردم نتونستم بگیرمش.
اشک ریختم و چشم هام تار شد، با صدای مامان پریدم: چویا، چویا عزیزم خوبی؟
بهش خیره شدم، گونه‌هام خیس بود.
خودم رو توی بغلش انداختم: مامان.
بغلم کرد و آروم کمرم رو نوازش کرد.
کمکم کرد از جام بلند بشم و من رو برد توی اتاق.
روی تخت نشوندم و لیوان آبی دستم داد.
کمی از آب نوشیدم. دفتر نقاشی‌ام روی صفحه‌ای که عکس اون توش بود باز مونده بود.
دفتر رو از روی میز برداشت. خواستم حرفی بزنم که اخم کرد. چندثانیه بعد ترس توی چشم هاش بود.
بهم نگاه کرد: چویا این...این نقاشی‌ رو پاره کن و بریز دور.
جمله‌ی اخرش رو با داد گفت.
از جام بلند شدم، دفتر رو از دستش کشیدم و با سرعت زیاد از خونه بیرون زدم.
دوییدم و دوییدم. فقط به اون فکر می‌کردم.
داد می‌زدم و اشک می‌ریختم.
ریه‌هام می‌سوخت و خس خس می‌کرد.
هیچی از اون یادم نمی‌اومد.
یادم نمی‌اومد کی بود و چرا مرده بود.
ولی من عاشقش شده بودم.
از راه طولانی تری رفته بودم، خودم رو به اونور مرداب رسوندم.
چشم هام رو بستم و داد زدم: متاسفم.