از خاطرات گمشده می آیم ، تابوتی از نگاه تو بر دوشم

از خاطرات گمشده می‌آیم ، تابوتی از نگاه تو بر دوشم

بعد از تو من به رسمِ عزاداران ، غیر از لباسِ تیره نمی‌پوشم

در سردسیری از منِ بیهوده ، وقتی که پوچ و خسته و دلسردم

شبها شبیه خواب و خیال انگار ، تب می‌کند تن تو در آغوشم

تکثیر می‌شوند و نمی‌میرند ، سلولهای خاطره‌ات در من

انگار مانده چشم تو در چشمم ، لحن صدای گرمِ تو در گوشم

هر چند زیر این ‌همه خاکستر ، آتش بگیر و شعله بکش در من

حتی پس از گذشت هزاران سال ، روشن شو ای ستاره خاموشم

بعد از تو شاید عاقبتِ من نیز ، مانند خواجه حافظِ شیراز است

من زنده‌ام به شعر و پس از مرگم ، مرد‌ُم نمی‌کنند فراموشم

" نجمه زارع "