خدایا جور دسم را بگیر و بلندم

↶ خُـــدایا جُـــورے دَســـٺَم را بِــگیر وَ بُـــلَندَم ڪُــن ڪـِـه هَمه اَطرافــــیانَم
یادِشـــان بِــمانَد مــَن هَـم خُـــدایی دارَم...
↶ یادِشــان بِـــمانَد ژِســـٺِ خُــدایی بَــرازَنده بَــنده خُــــدا نــِیست...
↶ یادِشــان بِــمانَد حَــرفهایـــِشان تــا هَمیشــه دَر خــاطِرم خــواهَد مــاند...
حتـی اَگـَـــر بـِــه رُویــِشان لَبخَـــند بـــِزَنم وَ هــِیچ نــَگویم...
↶ یادِشــان بِــمانَد هَـــمانُگونه ڪـِـه دِلمَ را با حَــرف هایِشـان شِـــڪَسٺند...
تــو آن بالا همــه را شِــــنیده اے...