رمان

#رمان
#یادت_باشد
#پارت_ششم
#شهید_حمید_سیاهکالی

همه چیز عادی بود.  رفتارش مثل همیشه گرم وبا محبت بود.  انگار نه انگار که صحبتی شده و من جواب رد دادم.  روزهای سخت و پر استرس کنکور بلاخره تمام شد.  تیر ماه نود و یک آزمون دادم.حالا بعد از یک سال درس خواندن، دیدن نتیجه ی  قبولی در دانشگاه می توانست خوشحال کننده ترین خبر برایم باشد. با قبولی در دانشگاه علوم پزشکی قزوین نفس راحتی کشیدم.  از خوشحالی در پوست خودم نمی گنجیدم،  چون نتیجه ی  یک سال تلاشم را گرفته بودم.  پدر و مادرم هم خیلی خوشحال بودند.  از اینکه توانسته بودم رو سفید شان کنم،  احساس خوبی داشتم.  هنوز شیرینی قبولی دانشگاه را درست مزه  مزه نکرده بودند که خواستگاری های با واسطه و بی واسطه شروع شد.  به هیچ کدامشان نمی‌توانستم حتی فکر کنم.  مادرم در کار من مانده بود،می پرسید: « چرا هیچ کدوم رو قبول نمی کنی؟  برای چی همه ی خواستگار ها رو رد میکنید؟»  این بلاتکلیفی اذیتم می‌کرد.  نمیدانستم باید چه کار بکنم.  بعد از اعلام نتایج کنکور،  تازه فرصت کرده بودم اتاقم را مرتب کنم.  کتاب های درسی را یک طرف چیدم.  کتابخانه را که مرتب می کردم چشمم به کتاب « نیمه ی  پنهان ماه»  افتاد؛  روایت زندگی شهید « محمد ابراهیم همت»از زبان همسر.  خاطراتش همیشه برایم جالب و خواندنی بود؛ روایتی که از عشقی ماندگار بین سردار خیبر و همسرش خبر می‌داد. کتاب را که مرور میکردم، به خاطره ای رسیدم که همسر شهید نیت کرده بود چهل روز روزه بگیرد،  به اهل بیت  علیهم السلام و بعد از این  چله به اولین خواستگارش جواب مثبت بدهد.  خواندن این خاطره کلید گمشده ی سردرگمی های من در این چند هفته شد.
پیش خودم  گفتم من هم مثل  همسر شهید همت نیت می کنم. حساب و کتاب کردم،  دیدم چهل روز روزه،  حدس زدم  احتمالاً شهید در زمستان  چنین نذری  کرده باشد! تصمیم گرفتم به جای روزه، چهل روز دعای توسل بخوانم به نیتی که  از این وضعیت خارج بشوم، هر چه که خیر است همان اتفاق بیفتد و آن کسی که خدا دوست دارد نصیبم بشود. از همان روز نذرم را شروع کردم. هیچکس از عهد من باخبر نبود؛ حتی مادرم. هر روز بعد از نماز مغرب و عشاء دعای توسل می‌خواندم و امیدوار بودم خود ائمه کمک حالم باشند.
پنجم شهریور سال 91، روز های گرم و شیرین تابستان، ساعت 4 بعد از ظهر، کم کم خنکای عصر هوای دم کرده را پس میزد. از پنجره هم که به حیاط نگاه میکردی، می‌دیدی همه ی گل ها وبوته های داخل باغچه دنبال سایه ای برای استراحت هستند. در حالی که هنوز خستگی یک سال درس خواندن برای کنکور در وجودم مانده بود، گاهی وقت ها چشم هایم را می‌بستم و از شهریور به مهر ماه میرفتم، به پاییز؛ به روز هایی که سر کلاس دانشگاه بنشینم و دوران دانشگاه را با همه ی بالا و بلندی هایش تجربه کنم. دوباره چشم هایم را باز میکردم و خودم را در باغچه بین گل ها و درخت های وسط حیاط کوچکمان  پیدا میکردم. علاقه ی من به گل و گیاه برمی‌گشت به همان دوران کودکی که اکثرا بابا ماموریت میرفت و خانه نبود. برای اینکه این تنهایی ها اذیتم نکند همیشه سر و کارم با گل و باغچه و درخت بود.