black dream p37

ات سر جاش خشک بود و توان حرف زدن هم نداشت ، قلبش به سینه اش می کوبید و میخواست از جا در بیاد
نگاهش فقط روی گردن کوک بود که روی بدنش خم بود و بدنش رو لمس میکرد

بالاخره از پشت موهای ات بیرون اومد و نگاه خمارش رو به دخترای متعجب داد

" من بچه مدرسه ای نیستم ، اومدم مراقب جوجم باشم ، افتاد؟" jk

دهن همه باز موند و حتی خود ات هم تعجب کرده بود و با نشگونی که از پهلوش گرفته شد به چشمای مشکی رنگ کوک زل زد ، جالب بود چشماش حرف می‌زد!

برای اینکه تابلو نکنه نگاهش رو گرفت و به کتاب داد...

بالاخره شب شد و می تونست این اتفاق های پر شور رو توی خواب تحلیل کنه

کوک از شدت خستگی زود به تخت خواب رفت و حدودا یک ساعتی بود که به خواب عمیق فرو رفته
اما همچنان چشمان عسلی بی قرارش روی صورت کوک می چرخید

چه دلیلی پیدا می‌کرد واسه توصیف کارهاش؟ مسلما هیچی !

همان طور که به تخت تکیه داده بود دفترش رو باز کرد و شروع به نوشتن کرد

کنارم گذاشتی تلخم کنی ؟
                                    شرابی شده ام ناب ...

حسرت داشتن من را بکش !

اما تو همچنان در حال خیال بافی هستی ...

که من خراب شده ام و
                                      تو ناب شده ای نادان !
( معرفی میکنم نوه ی نوه ی سعدی...)

چرا که یکی باز هم به تو از پشت حمله کرد ، و همه این ها تقصیر گناهیست که تو دست به آن دادی!

دست از نوشتن برداشت،  گرمای دست کوک روی پاهاش نشست و کل تنش لرزید
هنوز هم خواب بود و عادت داشت موقع خواب جسمی رو بغل کنه و خب ، چه چیزی بهتر از یه عروسک دوست داشتنی و نرم؟

دفترش رو باز کرد و صفحه بعدی رو

کوک اسلحه ای بود که قاتل حرف های سینه خودش شد ، تا به این روز برسد که همه او را *هیولای تاریکی* خطاب کنند ، اما انسان بود ؛ انسانی که در حقش ظلم شد و دیگر به حق و باطل  باور نداشت خود را خدای خود و دیگران را برده های خود دانست...

نوشته هایی که می نوشت ، به جای اینکه برای کوک باشه انگار برای خودش بود