تا که بودیم نبودیم کسی،

تا که بودیم نبودیم کسی،

کشت ما را غم بی همنفسی

تا که رفتیم همه یار شدند،

خفته ایم و همه بیدار شدند

قدر آئینه بدانیم چو هست

نه در آن وقت که افتاد و شکست

در حیرتم از مرام این مردم پست

این طایفه ی زنده کش مرده پرست

تا هست به ذلت بکشندش به جفا

تا رفت به عزت ببرندش سر دست


 19 سال پیش، وقتی عباس کیا رستمی با جایزه پر افتخار "نخل طلایی کن" از فرانسه به ایران بازگشت، عده ای برای استقبال به فرودگاه رفتند، اما نه برای تبریک گفتن و گل انداختن به دور گردنش که برای کتک زدنش!
خود کیارستمی در این باره می گوید: «زمانی که وارد فرودگاه شدم، پاسپورتم را که مهر کردند گفتند از در پشتی برو، عده‌ای جمع شده‌اند و قصد دارند کتکت بزنند!» 
اینک عبارس کیارستمی، بار دیگر از فرانسه بازگشته است و این، تنها و آخرین فرصتی است برای جبران بی مهری هایی که به او روا شد.
و امروز در تاریخ کوچکترین نامی از آن قلدران نمانده اما کیارستمی خود جزیی از تاریخ شد و تا ابد نامش زنده خواهد ماند
اما چیزی که تعجب آور است این که چرا محبت و علاقه را امروز نثار او میکنیم چرا زودتر بیاد او نبوفتادیم؟
کیارستمی امروز به این محبت بیشتر نیاز داشت یا 19سال پیش؟نمیدانم!!!!
نامت همیشه جاویدان افتخار سرزمینم
تا ایران هست نام تو نیز فراموش نخواهد شد
نامت همیشه درقلبهامان خواهد ماند
عکسها مربوط به روز جمعه ورود پیکر کیارستمی از فرانسه به ایران
و امروز تشیع پیکر آن مرحوم