ﺍﯼ ﻃﻮﻃﯽ ﻋﻴﺴﯽ ﻧﻔﺲ ﻭﯼ ﺑﻠﺒﻞ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻧﻮﺍ

ﺍﯼ ﻃﻮﻃﯽ ﻋﻴﺴﯽ ﻧﻔﺲ ﻭﯼ ﺑﻠﺒﻞ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻧﻮﺍ
ﻫﻴﻦ ﺯﻫﺮﻩ ﺭﺍ ﮐﺎﻟﻴﻮﻩ ﮐﻦ ﺯﺍﻥ ﻧﻐﻤﻪ ﻫﺎﯼ ﺟﺎﻥ ﻓﺰﺍ
ﺩﻋﻮﯼ ﺧﻮﺑﯽ ﮐﻦ ﺑﻴﺎ ﺗﺎ ﺻﺪ ﻋﺪﻭ ﻭ ﺁﺷﻨﺎ
ﺑﺎ ﭼﻬﺮﻩ ﺍﯼ ﭼﻮﻥ ﺯﻋﻔﺮﺍﻥ ﺑﺎ ﭼﺸﻢ ﺗﺮ ﺁﻳﺪ ﮔﻮﺍ
ﻏﻢ ﺟﻤﻠﻪ ﺭﺍ ﻧﺎﻻﻥ ﮐﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺮﺩ ﻭ ﺯﻥ ﺍﻓﻐﺎﻥ ﮐﻨﺪ
ﮐﻪ ﺩﺍﺩ ﺩﻩ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺯ ﻏﻢ ﮐﻮ ﮔﺸﺖ ﺩﺭ ﻇﻠﻢ ﺍﮊﺩﻫﺎ
ﻏﻢ ﺭﺍ ﺑﺪﺭﺍﻧﯽ ﺷﮑﻢ ﺑﺎ ﺩﻭﺭﺑﺎﺵ ﺯﻳﺮ ﻭ ﺑﻢ
ﺗﺎ ﻏﻠﻐﻞ ﺍﻓﺘﺪ ﺩﺭ ﻋﺪﻡ ﺍﺯ ﻋﺪﻝ ﺗﻮ ﺍﯼ ﺧﻮﺵ ﺻﺪﺍ
ﺳﺎﻗﯽ ﺗﻮ ﻣﺎ ﺭﺍ ﻳﺎﺩ ﮐﻦ ﺻﺪ ﺧﻴﮏ ﺭﺍ ﭘﺮﺑﺎﺩ ﮐﻦ
ﺍﺭﻭﺍﺡ ﺭﺍ ﻓﺮﻫﺎﺩ ﮐﻦ ﺩﺭ ﻋﺸﻖ ﺁﻥ ﺷﻴﺮﻳﻦ ﻟﻘﺎ
ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺳﺮﺍﻓﻴﻞ ﺩﻟﯽ ﺯﻧﺪﻩ ﮐﻦ ﺁﺏ ﻭ ﮔﻠﯽ
ﺩﺭﺩﻡ ﺯ ﺭﺍﻩ ﻣﻘﺒﻠﯽ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻣﺎ ﻧﻔﺨﻪ ﺧﺪﺍ
ﻣﺎ ﻫﻤﭽﻮ ﺧﺮﻣﻦ ﺭﻳﺨﺘﻪ ﮔﻨﺪﻡ ﺑﻪ ﮐﺎﻩ ﺁﻣﻴﺨﺘﻪ
ﻫﻴﻦ ﺍﺯ ﻧﺴﻴﻢ ﺑﺎﺩ ﺟﺎﻥ ﮐﻪ ﺭﺍ ﺯ ﮔﻨﺪﻡ ﮐﻦ ﺟﺪﺍ
ﺗﺎ ﻏﻢ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﻏﻢ ﺭﻭﺩ ﺧﺮﻡ ﺳﻮﯼ ﺧﺮﻡ ﺭﻭﺩ
ﺗﺎ ﮔﻞ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﮔﻞ ﺭﻭﺩ ﺗﺎ ﺩﻝ ﺑﺮﺁﻳﺪ ﺑﺮ ﺳﻤﺎ
ﺍﻳﻦ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﻧﺎﺯﻧﻴﻦ ﻣﺤﺒﻮﺱ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻦ
ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﻳﮏ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﺧﻮﺵ ﻣﻮﻗﻮﻑ ﻳﮏ ﺑﺎﺩ ﺻﺒﺎ
ﺗﺎ ﮐﺎﺭ ﺟﺎﻥ ﭼﻮﻥ ﺯﺭ ﺷﻮﺩ ﺑﺎ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﻫﻢ ﺑﺮ ﺷﻮﺩ
ﭘﺎ ﺑﻮﺩ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺳﺮ ﺷﻮﺩ ﮐﻪ ﺑﻮﺩ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﮐﻬﺮﺑﺎ
ﺧﺎﻣﻮﺵ ﮐﻦ ﺁﺧﺮ ﺩﻣﯽ ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺑﻮﺩﯼ ﮔﻔﺘﻤﯽ
ﺳﺮﯼ ﮐﻪ ﻧﻔﮑﻨﺪﺳﺖ ﮐﺲ ﺩﺭ ﮔﻮﺵ ﺍﺧﻮﺍﻥ ﺻﻔﺎ.....


حضرت مولانا