استالین، اشغالگر و قاتل مردم ایران در قحطی
پس از آغاز جنگ جهانی دوم در ۹ شهریور ۱۳۱۸ (۱ سپتامبر ۱۹۳۹)، ایران بی‌طرفی خود را اعلام کرد، اما به دنبال اتحاد بریتانیا (انگلیس) و شوروی و نیاز شوروی به کمک‌های بریتانیا در جبهه‌های نبرد علیه آلمان، متفقین تصمیم گرفتند از ایران به عنوان کریدوری (پل) برای تأمین نیروهای خود استفاده کنند و در نتیجه، نیروهای روس و بریتانیایی در ۲۵ اوت ۱۹۴۱ (3 شهریور 1320)، به بهانه «حضور کارشناسان و مهندسان آلمانی» از جنوب و شمال به ایران هجوم آورده و کشورمان را اشغال کردند.
ابتدا نیروهای ارتش سرخ شوروی از شمال و شرق از زمین و هوا به ایران حمله کردند و سپس نیروهای انگلیسی از جنوب و غرب حمله کردند؛ به دلیل گستردگی مرز ایران با شوروی، مقاومت ایران بسیار ناپایدار بود و به سرعت شکست و شهرهای ایران یک‌به‌یک اشغال شدند و هردو کشور به سمت تهران، پایتخت ایران حرکت کردند.
#رضاشاه از سلطنت خلع شد و متفقین (شوروی، بریتانیا، آمریکا) با وساطت محمدعلی #فروغی، بر سر نوع حکومت جدید ایران و انتقال سلطنت به پسرش (محمدرضا پهلوی) که ولیعهد پیشین نیز بود، به توافق رسیدند.
در ۱۷ آذر ۱۳۲۱، به علت اشغال و محاصره نظامی و کنترل و مصادره شبکه ریلی ایران و توزیع مواد غذایی کشور توسط متفقین، تهران با بحران نان و گرسنگی شدید مواجه شد و مردم دست به شورش علیه نیروهای روس زدند؛ گروهی از مردم تهران نیز به مجلس ریختند و تنی چند از نمایندگان را کتک زدند. گروهی دیگر نیز به خانه نخست‌وزیر وقت قوام‌السلطنه حمله بردند و آنجا را غارت و تخریب کردند. شورش به سرعت سرکوب شد.
پس از برداشت بد محصول در سال ۱۳۲۰، قحطی، جنوب ایران تحت اشغال بریتانیا را نیز فراگرفت. در همین حال، شوروی انتقال مواد غذایی از شمال را ممنوع کرد، ادعا کرد که به منابع مردم و سربازانی که با آلمانی‌ها می‌جنگند نیاز دارند و مدیریت بد بریتانیا را عامل قحطی می‌دانست زیرا شرایط مشابهی درمناطق تحت کنترل شوروی وجود نداشت؛ مردم ایران متفقین را به غارت کشور و سوق دادن ایران به سمت تورم و گرسنگی متهم شدند.
هرلی، ژنرال آمریکایی و مشاور فرانکلین روزولت رئیس‌جمهور آمریکا، گرسنگی گسترده‌ای را در ایران مشاهده کرده بود. او می‌گفت: «من جنازه‌ها را در خیابان‌ها دیده بودم و صدای گریه زنان و بچه‌ها را شنیده بودم. متأسفانه گزارش‌های خود ما بیانیه پت را درمورد نتایج سیاست بریتانیا و شوروی در ایران تأیید می‌کند. در جنگ گذشته، ۲۵ درصد (یعنی یک چهارم!) از کل جمعیت آن کشور ناراضی بر اثر فعالیت نظامی و قحطی از گرسنگی مردند. این بار، به نظر می‌رسد که اشغال متفقین ممکن است نتایج مشابهی داشته باشد.»
محمدقلی مجد تنها نویسنده‌ای است که دربارهٔ این قحطی کتاب نوشته‌است. مجد در مجله تاریخ دوره اسلامی ایرانیان با استناد به آمار جمعیت وزارت امور خارجه ایالات متحده در سال ۱۳۱۹ (که ۱۵ میلیون بود) به این نتیجه رسید که 3 تا 4 میلیون ایرانی (یک چهارم جمعیت) در طول اشغال متفقین و فعالیت‌های نظامی شوروی به دستور استالین در جنگ جهانی دوم بر اثر گرسنگی و بیماری جان خود را از دست دادند؛ (جمعیت ایران در سال ۱۳۲۳ ۱۲–۱۰ میلیون بود).
#afhu
ابتدا نیروهای ارتش سرخ شوروی از شمال و شرق از زمین و هوا به ایران حمله کردند و سپس نیروهای انگلیسی از جنوب و غرب حمله کردند؛ به دلیل گستردگی مرز ایران با شوروی، مقاومت ایران بسیار ناپایدار بود و به سرعت شکست و شهرهای ایران یک‌به‌یک اشغال شدند و هردو کشور به سمت تهران، پایتخت ایران حرکت کردند.
#رضاشاه از سلطنت خلع شد و متفقین (شوروی، بریتانیا، آمریکا) با وساطت محمدعلی #فروغی، بر سر نوع حکومت جدید ایران و انتقال سلطنت به پسرش (محمدرضا پهلوی) که ولیعهد پیشین نیز بود، به توافق رسیدند.
در ۱۷ آذر ۱۳۲۱، به علت اشغال و محاصره نظامی و کنترل و مصادره شبکه ریلی ایران و توزیع مواد غذایی کشور توسط متفقین، تهران با بحران نان و گرسنگی شدید مواجه شد و مردم دست به شورش علیه نیروهای روس زدند؛ گروهی از مردم تهران نیز به مجلس ریختند و تنی چند از نمایندگان را کتک زدند. گروهی دیگر نیز به خانه نخست‌وزیر وقت قوام‌السلطنه حمله بردند و آنجا را غارت و تخریب کردند. شورش به سرعت سرکوب شد.
پس از برداشت بد محصول در سال ۱۳۲۰، قحطی، جنوب ایران تحت اشغال بریتانیا را نیز فراگرفت. در همین حال، شوروی انتقال مواد غذایی از شمال را ممنوع کرد، ادعا کرد که به منابع مردم و سربازانی که با آلمانی‌ها می‌جنگند نیاز دارند و مدیریت بد بریتانیا را عامل قحطی می‌دانست زیرا شرایط مشابهی درمناطق تحت کنترل شوروی وجود نداشت؛ مردم ایران متفقین را به غارت کشور و سوق دادن ایران به سمت تورم و گرسنگی متهم شدند.
هرلی، ژنرال آمریکایی و مشاور فرانکلین روزولت رئیس‌جمهور آمریکا، گرسنگی گسترده‌ای را در ایران مشاهده کرده بود. او می‌گفت: «من جنازه‌ها را در خیابان‌ها دیده بودم و صدای گریه زنان و بچه‌ها را شنیده بودم. متأسفانه گزارش‌های خود ما بیانیه پت را درمورد نتایج سیاست بریتانیا و شوروی در ایران تأیید می‌کند. در جنگ گذشته، ۲۵ درصد (یعنی یک چهارم!) از کل جمعیت آن کشور ناراضی بر اثر فعالیت نظامی و قحطی از گرسنگی مردند. این بار، به نظر می‌رسد که اشغال متفقین ممکن است نتایج مشابهی داشته باشد.»
محمدقلی مجد تنها نویسنده‌ای است که دربارهٔ این قحطی کتاب نوشته‌است. مجد در مجله تاریخ دوره اسلامی ایرانیان با استناد به آمار جمعیت وزارت امور خارجه ایالات متحده در سال ۱۳۱۹ (که ۱۵ میلیون بود) به این نتیجه رسید که 3 تا 4 میلیون ایرانی (یک چهارم جمعیت) در طول اشغال متفقین و فعالیت‌های نظامی شوروی به دستور استالین در جنگ جهانی دوم بر اثر گرسنگی و بیماری جان خود را از دست دادند؛ (جمعیت ایران در سال ۱۳۲۳ ۱۲–۱۰ میلیون بود).
#afhu
۲۸.۴k
۲۹ تیر ۱۴۰۳
دیدگاه ها (۱۷)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.