لحظه ای مرگ بمیرد p1

نیمه شب فرا رسیده ، من آماده هستم آوای مرگ ، من آماده ام .
مرا به سمت خودت ببر ، من شایسته ی زندگی نیستم
زیرا انسانی نیستم که بتوانم تنبیه اشتباهاتم را تحمل کنم .
مرا به دنیای پایان ناپذیر خودت ببر .
هرچند اگر آن دنیا جهنم باشد .
مرگ : تو مطمئنی ؟
_ آره مطمئنم ، تو از دنیا چی میفهمی ، مگه زندگی رو تجربه کردی ؟
_همه کردیم !
_یعنی تو هم انسان بودی ؟
_نه دیگه اجازه ندارم بیشتر بگم .
اون دختر صورتشو از جلوی صورتم برگردوند و سعی کرد اشکاشو نبینم .
_آها پس مرگ هم گریه میکنه !
مرگ : من گریه نمیکنم . بریم سر اصل مطلب
چی باعث شده از زندگی آزرده بشی ؟
تو میتونی به جای کسی زندگی کنی که حسرت زندگی اونو داشتی !
به فضای تاریک اتاق نگاه کردم
_مثلا کی ؟
_ تو بگو ، یه آیدل؟
_شاید ... پارک یونوو ( در داستان آیدلی مشهور پسر ک*ر*ا*ش العالمین است )
_ایده خوبیه !
دوباره چشمای اون دختر آبی شد و شمشیرش رو با نور آبی در آورد و در جا منو تیکه تیکه کرد .
لحظه آخر با خودم طوری که مرگ نشنوه زمزمه می کردم : پسره ی احمق ! عاشق مفهوم قابل فهم مرگ شدی ؟
چشمام به سوی دنیای یک پسر آیدل باز شد !
تا پارت بعد ... پارت اول بود خواستم داستان رو از وسط شروع کنم و تو پارت های بعد به داستان اولیه برسم .