ﺩﻟﻢ ، ﮐﻤﯽ ، ﺁﺭﺯﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ !

ﺩﻟﻢ ، ﮐﻤﯽ ، ﺁﺭﺯﻭ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ !
ﭼﮕﻮﻧﻪ ﺩﻭﺭ ﮐﻨﻢ ؟

" ﺳﻮﺍﻻﺗﯽ " ﺭﺍ ﮐﻪ ﺭﻭﯼ ﻓﮑﺮﻡ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﻣﯽﮐﻨﺪ

ﺭﻭﯼ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺑﺮ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﻡ ﮐﻪ

ﻗﺼﻪ ﺍﯼ ﺷﺪﻩ ﺍﻡ ﺍﺯ ﺟﻨﺲ ﻏﺼﻪ !

ﺩﺭ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﻧﺘﺨﺎﺏﻫﺎﯼ ﻫﯿﭻ ﻣﺎﻧﺪﻩﺍﻡ ؟

ﺩﺭ ﮐﺪﺍﻡ ﺩﺍﻻﻥﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﭘﯿﭻ ﻭ ﺧﻢ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﭘﻨﻬﺎﻧﻡ ؟

ﻧﻤﯿﺪﺍﻧﻢ !

ﺗﻨﻬﺎ ﻣﯿﺪﺍﻧﻢ

ﮐﻪ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﺮﺍ ﺑﻪ ﺧﻠﻮﺕ ﻫﺎﯼ ﺧﺎﺹ ﺭﺍﻫﯽ ﻧﯿﺴﺖ

ﻭ ﺣﺎﻻ "ﻣﺮﮒ " ﻣﯽﮔﯿﺮﺩ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﻃﺮﺍﺗﻢ ﺭﺍ

ﻭ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺳﺎﺩﻩ ﮔﻢ ﻣﯽ ﺷﻮﻡ ﺩﺭ ﺁﯾﻨﺪﻩ ﺍﯼ ﮐﻪ

"ﺣﺴﺮﺕ " ﻣﺎﻧﺪ !

ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺗﻤﺎﻡ ﺧﺎﮐﺴﺘﺮ " ﺁﺭﺯﻭﻫﺎﯾﻡ " ﺭﺍ

ﺩﺭ ﻗﺒﺮﺳﺘﺎﻥ " ﺩﻟﻢ " ﺩﻓﻦ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ

ﻭ ﻣﯽﺩﺍﻧﻢ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺑﺎﺭ ﺍﺵ

" ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﯾﻢ " ﺭﺍ ﺧﺮﺩ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﮐﺮﺩ

ﻭ ﺩﺭﺩ ﺍﺵ ﮐﻤﺮﻡ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺷﮑﺴﺖ !

ﺍﻣﺎ ﺍﯾﻦ ﺭﺩ ﭘﺎﯼ " ﺩﺭﺩ " ، ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ !

ﻭ ﺳﻨﮕﯿﻨﯽ ﺳﯿﺎﻩ ﻫﺰﺍﺭ ﺍﺑﺮ، ﺑﺮ "ﺗﻨﻢ "

ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ، ﻫﯿﭻ ﻭﻗﺖ ﺑﺎ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ... !

ﻭ ﭼﻪ ﺳﺨﺖ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺩﻋﺎﯾﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﮕﻮﯾﯽ

"ﺧﺪﺍﯾﺎ ﺩﻟﻢ ، ﮐﻤﯽ ، ﺁﺭﺯﻭ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﺪ "!