حجمی از پنجر های خطرم

حجمی از پنجر های خطرم
با دلی تنگ به تندیس خودم مینگرم
موی آشفته لبی دوخته از تنهایی
چقدر پیر شدی خسته ی در آینه
چشم در چشم خودم دوخته هی میشکنم
من که لبریز شدم از غم و اندوه و غزل
گر چه از یار و دیار و همه کس دور شدم
بوی آغوش کسی میرسد از پیرهنم

🖋️امیر نوشت