نقد فیلم پسران در قایق

پسران در قایق فیلمی از جرج کلونی یک شاخصه زندگی محور دارد و آن انگیزش برای تعالی غرایز است. ما سینمای شگفت‌انگیزی از کلونی در این فیلم نمی‌بینیم اما کلونی در این فیلم ثابت می‌کند بیوگرافی‌ساز خوبی است. فیلم دو جبهه دارد؛ پسری که در کفش پاره‌‎اش روزنامه می‌گذارد تا بتواند روی زمین قدم بردارد و پسری که بر پهنه‌ی دریا پارو می‌زند. شخصیت چیزی بیشتر از یک کشش به جنس مخالف در این فیلم دارد و آن حاصل اندیشه رسوخ کرده در رمان اقتباس شده از آن است. ما فیلم قبلی کلونی، «مردان آثار ماندگار»، را اصلا دوست نداشتیم چرا که این گونه فیلم‌ساختن مال اسپیلبرگ است و بس. «پسران در قایق» شناخت و توسعه بیشتری یافته کما اینکه فیلم مجموعه‌ای از عناصر غریزی، استعاره‌های بدوی، انگیزش به تنوعِ «آقای بله بگو» ساخته پیتون رید، یک اقتباس شناختی و... است که کوشش سازنده بر ساخت تاریخ ملموس و ستودنی شده. کاربرد کلیشه‌ها در سینمای امروز در حال تبدیل شدن به یک ساختار آکادمیک کهن الگو شده است. آنچه از سینما در ذهن تماشاگران عمومی باقی مانده، استیضاح شخصیت به خاطر نرسیدن‌هایش نیست بلکه ما شخصیت‌هایی را می‌بینیم که به خاطر انگیزه‌ای انسانی، که محور آن رسیدن به جنس مخالف است، در حال جنگ با زندگی هستند. «پسران در قایق» از این رو دارای اهمیت می‌شود که ما انبوهی از کلیشه‌ها را می‌بینیم که بی‌هیچ تلاشی برای آشنایی‌زدایی و...
برای مطالعه کامل متن از لینک زیر استفاده کنید.
longtake.ir/mag/?p=25104