السلام علیک یا ابا الحسن یا علی بن م

السَّلامُ عَلَیْکَ یا اَبَا الْحَسَنِ یا عَلِیَّ بْنَ مُحَمَّدٍ اَیُّهَا الْهادِی النَّقِیُّ

این عبد صالحی که دلش غرق ماتم است
مثل علی غریب ترین مرد عالم است

با یاد مادرش چه قَدَر گریه می کند
چشمان نیمه باز و ترش غرق شبنم است

مانند فاطمه بدنش تیر می کشد
تا لحظه ی شهادت او فاصله کم است

راه نفس به سینه ی اول بسته می شود
این گفته از سیاهیِ رویش مسلَم است

سوز عطش امان دلش را بریده است
پس، لحظه های آخر عمرش محرم است