وراثت و تربیت

وراثت و تربیت

۲۳- خداوند بهر آدمی لااقل یکبار در طول زندگیش نظری می کند و نظرش را بخود جلب می کند. هر که این نظر را تصدیق نمود ایمان می آورد و اهل ادب و تربیت و حیا و شرم می شود چه از ژن پیغمبر باشد چه فرعون. در غیر اینصورت دریائی تعالیم و تربیت های نمادین حداکثر نفاق آدمی را تشدید و تعمیق می کند و بی تربیتی را در اعماق جان و کردار پیچیده تر می سازد و شیطان صفت تر می کند.

۲۴- آدمی باید از خودش خجالت بکشد و این اساس و محور تربیت است و کافیست که آدمی لحظه ای روی بخود نماید و خود را ببیند و از بی تربیتی خود شرم کند. اینست معنای تربیت. تربیت معلول بخود آئی و معرفت نفس است.

اگر این واقعه در کار نباشد پیامبر زاده و فرعون زاده یکی است و مابقی تفاوتها از شرایط و امکانات بیرونی است و هیچ اعتبار و ارزشی هم ندارد و هیچ فرقی ندارد که یک هروئینی یا روسپی یا تبهکاری زندانی باشی یا در ستاد مبارزه با مفاسد کار کنی.

فرقی نمی کند که با عبا و عمامه دزدی کنی یا با کت شلوار و کراوات. اینکه علمی و شرعی خیانت کنی یا عرفی و لاطی. اینکه عارفانه دروغ بگوئی یا جاهلانه. اینکه با پنبه سر ببری یا چاقو. اینکه به زبان عربی و عبری زنا کنی یا زبان مادری.

انسان آنست که از خودش شرم کند. تربیت یعنی رب پذیری و این مستلزم رب شناسی و رب بینی در جهان است. آنکه رب و مربی و مرادی ندارد بی تربیت است.

از کتاب خداشناسی ربوبی ص 51
تألیف استاد علی اکبر خانجانی