پارت 56

متاسفم جیمین، بابا که ماجرا رو گفت واقعا ناراحت شدم.
یکم نگاهش کردم که یهو بغلم کرد، محکم به خودم فشردمش و
از هم که جدا شدیم گفت:
هیون:خب، به ما افتخار دیدن این زن داداش رو میدی؟
سرم رو پایین انداختم که با نگرانی گفت:
هیون:چی شده جیمین؟
جیمین: وضعیت ت اونقدر خوب نیست هیون.
سرم رو بالا آوردم که لب زد:
هیون:جیمین من خودم یه دکترم و میتونم باهاش کنار بیام؛ پس لطفا
ببرم پیشش!
بدون حرف حرکت کردم و اون هم پشت سرم اومد. به اتاق
رسیدیم و دیدم که در بازه، یهو نگاهم با نگاه زمردیش گره
خورد و باز هم همون ا تفاق.
ت:برو عوضی، برو نمیخوام ببینمت!
هیون که پشت سرم بود با دیدن این صحنه خواست وارد اتاق
بشه که پرستار گفت:
پرستار: کجا آقا؟
رادمان کارت مخصوص پزشکیش رو بیرون آورد و نشون داد
پرستار گفت
پرستار:بفرمایید
وارد شد، تا خواستم من هم برم پرستار جلوم وایستاد و گفت:
پرستار:شما نمیتونین آقا!
کلافه ازش فاصله گرفتم و روی صندلی نشستم؛ چشمهام رو
بستم و به این فکر کردم که امیدوارم هیون بتونه یه کاری کنه.
با باز شدن در اتاق چشمهام رو باز کردم؛ دکتر و پرستار بودن
که بیرون اومدن و الان فقط هیون توی اتاق بود.
]ت[
با بیرون رفتن دکتر و پرستار، به مردی خیره شدم که ته
چهره ای شبیه جیمین داشت و شک نداشتم برادرش هیون بود.
اون هم همش بهم خیره بود که تک سرفه ای کردم؛ به خودش
اومد، نزدیکم شد و گفت:
هیون: خب... ام... سلام!
با صدای گرفتهای جوابش رو دادم که خیره به چشمهام شد؛
معذب شدم، نگاه ازش گرفتم و اون شروع به صحبت کرد:
هیون: شاید راجع به من از جیمین شنیده باشی، خب دوست دارم خودم
رو معرفی کنم؛ من پارک هیون هستم، برادر پارک جیمین و حدود پنج یا ششسالی هست که برای درس به
خارج از کشور رفتم، االن هم درسم تموم شده و برگشتم.
مکث کرد که یواش نگاهم رو بالا آوردم اما اون نگاهش رو به
زمین دوخت ادامه داد