بسم الله الرحمن الرحيم
بسم الله الرحمن الرحيم
پاسخ قسمت سوم :
ط)- بله، آغاز امامت هر امامی، واقعه بسیار بزرگی است که کل عالم هستی را متأثر می‌نماید، اما برای امام و امت، مسئولیت‌آور است.
ما باید خوشحال از این باشیم که اهل امامت هستیم، شاکر از این باشیم که إن شاء الله از امت حضرت مهدی علیه السلام و منتظرین عصر غیبت محسوب می‌گردیم، و امیدوار باشیم که نه تنها دل امام زمان خویش را به درد نیاوریم، نه تنها سرباری برای ایشان نباشیم، بلکه به عنوان شیعه و سربازی خوب و مقبول، در پی انجام وظایف در برآوردن انتظارات ایشان داشته باشیم؛ چنان چه در دعای عهد از خداوند منّان مسئله می‌نماییم: اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَعْوَانِهِ وَ الذَّابِّينَ عَنْهُ وَ الْمُسَارِعِينَ إِلَيْهِ فِي قَضَاءِ حَوَائِجِهِ [وَ الْمُمْتَثِلِينَ لِأَوَامِرِهِ] وَ الْمُحَامِينَ عَنْهُ وَ السَّابِقِينَ إِلَى إِرَادَتِهِ وَ الْمُسْتَشْهَدِينَ بَيْنَ يَدَيْهِ - خدايا مرا،از ياران و مددكاران و دفاعكنندگان ازاو قرارده، واز شتابندگان به سويش،در برآوردن خواستههايش،و اطاعت كنندگان اوامرش،و مدافعان حضرتش،و پيشگيرندگان به جانب خواستهاش،و كشتهشدگان در پيشگاهش.
پس این که گفته شد، جشن و شادمانی و سرور به عنوان آغاز امامت و تبریک و تهنیت به ایشان در این روز، موضوعیتی ندارد، هیچ ربطی به این که شیعه مذهب حزن نیست ندارد، بلکه تثبیت حزن و سرور واقع‌بینانه و به موقع و به دور از خرافه‌ها یا عادت‌سازی می‌باشد. اگر پسر با مرگ یا شهادت پدر، متکفل امور خانواده شد، جشن و سرور دارد؟ اگر امامی همزمان با شهادت امام دیگر به ویژه پدر، متکفل امور امت شد، جشن و سرور دارد؟!
پس، ما شیعیان در ظاهر و باطن بسیار خوشحال هستیم، جشن می گیریم و خوب و پرشکوه هم می‌گیریم، به یک دیگر نیز تبریک می‌گوییم، اما برای چه؟ برای این که ما توفیق یافتیم که شیعه حضرت مهدی علیه السلام باشیم.(پایان)
پاسخ قسمت سوم :
ط)- بله، آغاز امامت هر امامی، واقعه بسیار بزرگی است که کل عالم هستی را متأثر می‌نماید، اما برای امام و امت، مسئولیت‌آور است.
ما باید خوشحال از این باشیم که اهل امامت هستیم، شاکر از این باشیم که إن شاء الله از امت حضرت مهدی علیه السلام و منتظرین عصر غیبت محسوب می‌گردیم، و امیدوار باشیم که نه تنها دل امام زمان خویش را به درد نیاوریم، نه تنها سرباری برای ایشان نباشیم، بلکه به عنوان شیعه و سربازی خوب و مقبول، در پی انجام وظایف در برآوردن انتظارات ایشان داشته باشیم؛ چنان چه در دعای عهد از خداوند منّان مسئله می‌نماییم: اللَّهُمَّ اجْعَلْنِي مِنْ أَنْصَارِهِ وَ أَعْوَانِهِ وَ الذَّابِّينَ عَنْهُ وَ الْمُسَارِعِينَ إِلَيْهِ فِي قَضَاءِ حَوَائِجِهِ [وَ الْمُمْتَثِلِينَ لِأَوَامِرِهِ] وَ الْمُحَامِينَ عَنْهُ وَ السَّابِقِينَ إِلَى إِرَادَتِهِ وَ الْمُسْتَشْهَدِينَ بَيْنَ يَدَيْهِ - خدايا مرا،از ياران و مددكاران و دفاعكنندگان ازاو قرارده، واز شتابندگان به سويش،در برآوردن خواستههايش،و اطاعت كنندگان اوامرش،و مدافعان حضرتش،و پيشگيرندگان به جانب خواستهاش،و كشتهشدگان در پيشگاهش.
پس این که گفته شد، جشن و شادمانی و سرور به عنوان آغاز امامت و تبریک و تهنیت به ایشان در این روز، موضوعیتی ندارد، هیچ ربطی به این که شیعه مذهب حزن نیست ندارد، بلکه تثبیت حزن و سرور واقع‌بینانه و به موقع و به دور از خرافه‌ها یا عادت‌سازی می‌باشد. اگر پسر با مرگ یا شهادت پدر، متکفل امور خانواده شد، جشن و سرور دارد؟ اگر امامی همزمان با شهادت امام دیگر به ویژه پدر، متکفل امور امت شد، جشن و سرور دارد؟!
پس، ما شیعیان در ظاهر و باطن بسیار خوشحال هستیم، جشن می گیریم و خوب و پرشکوه هم می‌گیریم، به یک دیگر نیز تبریک می‌گوییم، اما برای چه؟ برای این که ما توفیق یافتیم که شیعه حضرت مهدی علیه السلام باشیم.(پایان)
۵۰۳
۲۲ شهریور ۱۴۰۳
دیدگاه ها
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.