نمیدونم فقط من اینطوریم یا نه

(عین بچه ی آدم این پست رو رد کن،محتوا نداره دارم با خودم حرف میزنم)
ولی بیشتر دلیل اینکه آهنگ گوش می‌کنم اینه که اون موقع انگار حتی با کل مشکلاتم
ترسام
ناراحتیام
کنار میام
انگار همش شوخیه
انگار هیچ وقت این همه اتفاق مزخرف برام نیوفتاده
انگار کل دنیا به کتف راستمه
انگار دوباره ۹ سالمه
اسکل
و خوشبین
پر امید
اجتماعی
رویا پرداز
و یه بچه معمولی
مثل بقیه...
"نمیخوام چصناله کنم"
ولی واقعا گیج شدم....
بعضی وقتا نمیدونم بخندم یا گریه کنم
میخوام بخندم
خندم نمیاد
میخوام گریه کنم
گریمم نمیاد
برای همین آهنگ گوش می‌کنم
حتی اگه منو یاد گذشته بندازه و گریه کنم
بازم مطمئن میشم احساس دارم
میتونم بخندم
گریه کنم
بترسم
تعجب کنم
عصبانی شم
احساس کنم
تصور کنم
رویا پردازی کنم
خوش بین باشم
و احساس کنم هنوز نمردم
فقط تو آهنگ گوش کردن نیست
یه سری مکان ها هم همین حس رو بهم میدن
ولی دیگه حال نوشتن ندارم....