ﻋﺼﺮ، ﻋﺼﺮِ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽﺳﺖ، ... ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻪ ﻛﻨﯽ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﯽ ﻫﻤﻪ ﺗﺮﺟﻴﺢ ﻣﻴﺪﻫﻨﺪ ﺻﻨﺪﻟﯽﺟﻠﻮﯼ ﺗﺎﻛﺴﯽ ﺑﻨﺸﻴﻨﻨﺪ، ﻫﻤﻪ ﺗﻼﺵ ﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺁﻫﻨﮕﻬﺎﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﮔﻮﺵ ﺑﺪﻫﻨﺪ،
ﻫﻴﭽﻜﺲ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﺵ ﻧﮕﺎﻩ ﻧﻤﻰ ﺩﺍﺭﺩ ﭼﻮﻥ ﺍﻳﻨﺠﻮﺭ ﭼﻴﺰﻫﺎ ﺗﺎﺭﻳﺦﻣﺼﺮﻓﺸﺎﻥ ﮔﺬﺷﺘﻪ، ﻭﺳﻴﻠﻪ ﻫﺎﯼ ﺁﺷﭙﺰﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎ ﻧﻴﺎﺯﯼ ﺑﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﻧﺪﺍﺭﻧﺪ ﻭ ﺩﻭﺭﺑﻴﻨﻬﺎﯼﻋﻜﺎﺳﯽ ﻧﻴﺎﺯﻣﻨﺪ ﻛﺴﯽ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﺘﻮﺍﻧﺪ ﺑﮕﻮﻳﺪ: ﺳﻪ،ﺩﻭ،ﻳﻚ ...
ﺧﻮﺩﺕ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻦ ﻣﻰ ﺑﻴﻨﯽ ﺳﻠﻔﯽﻫﺎ ﻭ ﻣﻮﻧﻮﭘﺎﺩﻫﺎ ﭼﻘﺪﺭ ﺧﻮﺏ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﺭﺍ ﺣﻔﺎﻇﺖﻣﻰ ﻛﻨﻨﺪ ﺗﺎ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻧﺸﻮﯼ ﺍﺯ ﺭﻫﮕﺬﺭﯼ ﺩﺭ ﭘﺎﺭﻙ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﻛﻨﯽ ﭘﺮﺗﺮﻩ ﯼ ﺯﻳﺒﺎﻳﯽ ﺍﺯﺩﻭﺳﺘﻴﻬﺎﯼﺗﺎﻥ ﺭﺳﻢ ﻛﻨﺪ ﻭ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻧﺸﻮﯼ ﻟﺒﺨﻨﺪﯼ ﺍﺯ ﺍﺟﺒﺎﺭ ﺗﺤﻮﻳﻠﺶ ﺑﺪﻫﯽ ...
ﭼﻮﻥ ﻧﻪ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﻫﺴﺖ ﻧﻪ ﺭﻫﮕﺬﺭﯼ٬ ﻫﻤﻪ ﯼ ﺭﻫﮕﺬﺭﻫﺎ ﺩﺭﺣﺎﻝ ﭼﻚ ﻛﺮﺩﻥ ﭘﻴﺎﻡ
ﻫﺴﺘﻨﺪ،
ﻫﺮﻛﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﺳﺮﻧﺸﻴﻨﺎﻥ ﺗﺎﻛﺴﯽ ﺁﻫﻨﮕﯽ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽ ﮔﻮﺵ ﻣﻰ ﺩﻫﻨﺪ،
ﺍﮔﺮ ﺧﺪﺍﻳﯽ ﻧﺎﻛﺮﺩﻩ ﺭﻭﺯﯼ ﺍﺯ ﺍﺟﺒﺎﺭ ﺳﻮﺍﻟﯽ ﺍﺯ ﻛﺴﯽ ﭘﺮﺳﻴﺪﯼ ﺣﺘﻤﺎ ﺑﺎﺑﺖ ﺧﺪﺷﻪ ﺩﺍﺭﺷﺪﻥ ﺣﺮﻳﻢ ﻭﺳﻴﻊ ﺗﻨﻬﺎﻳﯽﺍﺵ ﻣﻔﺼﻞ ﻋﺬﺭ ﺑﺨﻮﺍﻩ،
ﻳﺎﺩﺕ ﺑﺎﺷﺪ ﺁﻥ ﭼﻨﺪ ﻧﻔﺮﯼ ﻛﻪ ﻫﻨﻮﺯ ﺩﻭﺭﻭﺑﺮﺕ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺭﺍ ﻧﭙﺮﺍﻧﯽ، " ﻣﺮﺍﻗﺐﺩﻭﺳﺘﯿﻬﺎﯼﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﯿﻢ...