( به نامِ او که چون رخصت نماید)

( به نامِ او که چون رخصت نماید)
( زِ غنچه , خنده ها از لب برآید)
*****
عزیزان : قندوعسل شیرینی خود را از
نوِه وام گرفته اند.
نافه مشک خُتن رهین از عطر و بوی
نوه است .
این سروده ام را تقدیم میکنم به همه
نوه های عالم از هر دین و نژادی که
هستند :
+++++++++++++++++++++++++++++
*** شمیمِ عشق ***

ای نَوِه , ای دلبرم , ای نازنین .
تو دلارامِ منی , ای مَه جبین .

نورِ چشم و زینتِ دنیایِ من .
وامدارت باغ و راغِ یاسمین .

طرّه یِ مُشکینِ تو , طرّارِِ دل .
بر مشامم عطرِ تو خوشبوترین .

شهپرِ اندیشه و احساسِ من .
از زمانِ نطفه و بَدوِ جنین .

غمزه هایت , رهزنِ قصرِ دلم .
نرگسِ شهلایِ تو , شورآفرین .

بوسه ات , شیرین تراز قند و عسل .
خنده هایت , دلنواز و دلنشین .

آرزومندم که باشم روز وشب .
درگلستانِ رخِ تو , بوسه چین .

دَم به دَم , خواهانم از الطافِ حق .
تا تو را در بَر بگیرد چون نگین .

سایه یِ مرغِ همایِ او مدام .
بر تن و جانِ تو باشد خوش نشین .

عشقِ ما را , بی شک ای زیبایِ من .
ثبت کرده , آن کرام الکاتبین .

* ای عظیم عطرِ دلارایِ نوِه *
* خوشتر است از نافه یِ آهویِ چین*

شاکرم بر درگهِ ربّ جلیل .
از وجودِ دلبرانی اینچنین .
=============================
شاعر و ارادتمند شما= عبدالعظیم عربی
از بندر امام( سربندر) و بندرماهشهر