p45

جونگکوک متوجه شد چیزی غیر عادی به نظر میرسه اما
سعی کرد پاپیچ نشه؛ چون تهیونگ اگه خودش میخواست هر
دلیل کوفتیای که باعث این وضعیت غیرعادی و سنگین بود
رو میگفت.
یا حداقل جونگکوک اینطور فکر میکرد.
سرشو جلو برد و بوسه‌ی آرومی به لبهای خوشفرم و بزرگ تهیونگ زد و پیشنهاد داد:
-یکم قدم بزنیم؟
تهیونگ سرشو به نشونه‌ی موافقت تکون داد و دستهاش روی
عضالت شکم و سینه‌ی پسر مقابلش به حرکت در اومد.
جونگکوک با آرامشی که لمسهای تهیونگ بهش میداد لبخندی
زد و دوباره بوسیدش و بعد کمی ازش فاصله گرفت.
دوباره پشت پیشخون رفت و چند مدل کاپ کیک رو با دقت
توی یه جعبه‌ی مقوایی کوچیک گذاشت.
کاپشنش رو از چوب لباسی انتهای مغازه برداشت و پوشید.
جعبه رو دست تهیونگ داد و با لبخندی که فقط مخصوص
تهیونگ گفت:
-بریم.
تهیونگ اعتراضی به جعبه‌ی شیرینی نکرد و فقط به جونگکوک
خیره شد. قبلا گفته بود که خیلی طرفدار چیزای شیرین نیست
ولی الان نمیخواست اینو از دست بده. کاپ کیکهایی که جونگکوک درست کرده بود و قرار بود با هم بخورن.
-------------------
خورشید در حال غروب کردن بود. کنار رودخونه قدم میزدن
و دنبال صندلی خالیای برای نشستن میگشتن. جعبه‌ی کاپکیک هنوزم تو دستهای تهیونگ بود و دو لیوان کافه
ماکیاتو که هیچ کدوم ایدهای در مورد مزهش نداشتن تو دستهای جونگکوک.
تهیونگ از گوشه‌ی چشم به جونگکوک نگاه کرد و نتونست
جلوی لبخند بزرگشو بگیره.
-تو...خیلی خوشتیپی.
سر جونگکوک به سمتش برگشت و با ذوق و کمی تعجب بهش نگاه کرد.
-اوه...و-واقعا؟
جونگکوک یکم هول کرد. چون این اولین بار بود که تهیونگ از کلمات برای تحسین و تعریف از اون استفاده کرده بود. گرچه همیشه این کارو با چشمهاش انجام می داد.