هم بزن و سرخ کن/ فرهمند علیپور
هم بزن و سرخ کن/ فرهمند علیپور
از زمان آزادی بخش شرقی حلب رسانه حامی ایالات متحده آمریکا سر و صدای زیادی را در حمایت از «غیر نظامیان» ساکن این مناطق بر پا کرده‌اند. آن‌ها البته رویشان نمی‌شود به طور علنی از نظامی‌های مورد حمایت خود در شرق حلب دفاع کنند. سامانتا پاور که احتمالا فراموش کرده بود نماینده ایالات متحده آمریکا در شورای امنیت است در نطقی احساسی و انسان دوستانه خطاب به روسیه، سوریه و ایران گفت که شما حتی توانایی شرم کردن را هم از دست داده‌اید! شبکه دوم تلویزیون اسراییل آنچه در شرق حلب از زمان تسلط نیروهای دولت سوریه رخ داده را یک «هولوکاست» خواند که رهبران دنیا در برابر آن دست بسته هستند.
تاکنون هیچ آمار مستقلی از میزان کشته‌ها در روزهای اخیر منتشر نشده و رسانه‌های غربی اغلب تعداد ۸۲ کشته را به عنوان تلفات انسانی نام برده‌اند که مشخص هم نیست چه تعداد از آن‌ها غیر نظامی هستند و یا اینکه توسط کدام یک از طرف‌های درگیری کشته شده‌اند.
اما اگر نه ارتش سوریه، که مثلا ارتش آمریکا می‌خواست حلب را از گروههای تندروی اسلامی پس بگیرد چه می‌شد؟ فرض بگیریم عدد ۸۲ در خصوص تعداد کشته‌های حلب واقعی است، آیا آمریکا می‌توانست این شهر را با ۸۲ کشته آزاد کند؟
ایالات متحده آمریکا در سال ۲۰۰۴ تصمیم گرفت تا به مقابله با شورشیان فلوجه برود، برادران همین‌هایی که امروز در رقه و ادلب و دیروز در حلب بودند، نیروهای آمریکایی ابتدا شهر را محاصره کردند و سپس از هوا و زمین به شهر حمله کردند، آمار رسمی از ۶۲۰ کشته غیر نظامی و ۲۵۰ شورشی مسلح حکایت دارد، گرچه آمار‌ها در عراق میزان تلفات غیر نظامیان را تا بیش از ۲۰۰۰ هزار تن هم اعلام کردند. در جنگ فلوجه، ارتش آمریکا از سلاح شیمیایی فسفر سفید هم استفاده کرد. ماده‌ای که در برخورد با هوا منفجر و سبب سوختگی‌های عمیق می‌شود. معاده‌های بین المللی از سال ۱۹۸۲ استفاده از سلاح‌های آتش زا بر علیه غیرنظامیان و حتی بر علیه مواضع نظامی‌ای که «در درون مناطقی با تمرکز جمعیت غیرنظامی» قرار دارند را ممنوع اعلام کرده است. فلوجه از جمله این موارد بود. این پروتکل البته از سوی سنای امریکا تائید نشده است. در نتیجه استفاده از چنین سلاح هائی جنایت به حساب نمی‌آید!
نشریه ارتش امریکا در مقاله‌ای که در ماه آوریل ٢٠٠۵ در باره «نبرد فلوجه» چاپ کرد، استفاده از فسفر سفید را همچون «سلاحی روانی» ارزیابی نمود که برای بیرون راندن شورشیان از مخفی‌گاه‌هایشان بکارگرفته شده است. تاکتیکی که «هم بزن و سرخ کن» (Shake» n bake) نام دارد. تا امروز صد‌ها کودک ناقص‌گاه با دو سر، در فلوجه به دنیا می‌آیند و هنوز باردار شدن زنان در فلوجه یک کابوس است.
چون بحث به عراق و آمریکا کشید و نحوه مقابله آمریکا با دشمنانش و از آنجایی که ظاهرا خانم سامانتا پاور فکر می‌کند نه نماینده آمریکا که نماینده سوئیس در سازمان ملل است، مناسب است تا این بخش از گزارش لوموند فرانسه را در خصوص چگونگی نسل کشی و قتل عام نیم میلیون کودک عراقی را مرور کنیم:
«پر تلفات‌ترین کشتار در عراق، کار شورای امنیت سازمان ملل متحد بود یعنی مجازات‌های تحمیلی بر عراق پس از تجاوز به کویت. بنا بر آمار سازمان ملل، شورای امنیت با ممنوع ساختن هر نوع تجارتی با این کشور، موجبات مرگ ۵۰۰ هزار تا یک میلیون کودک را فراهم آورده است.
در ۱۹۹۵، یک زن روزنامه نگار آمریکائی از سفیر آمریکا در سازمان ملل، خانم مادلن آلبرایت پرسید که آیا ادامهء تحریم‌ها ارزش جان ۵۰۰ هزار کودکی عراقی راداشت. پاسخ وی هشداردهنده بود: «این انتخاب بسیار سختی است، اما ما فکر می‌کنیم که این بهائی بود که می‌بایست پرداخت، آری، می‌ارزید.»
توجیه این بود که «اگر شما به مردم عراق آسیب وارد کرده و بچه‌هایشان را بکشید، آن‌ها از خشم بپا خاسته و مستبد را سرنگون می‌کنند». ایالات متحده، کوشید که بمدت ۱۲ سال این فرضیه را دنبال کند. در ۱۹۹۱، نیروی هوائی آمریکا به طور منظم، شبکهء آب‌ها، فاضلاب‌ها، ایستگاه‌های تصفیه و نیز نیروگاه‌های برق را بمباران کرد. در طول دههء بعدی، عراقی‌ها بدون آب آشامیدنی زندگی کردند.
جهان ما اینگونه وقیح است، بدهکار‌ترین‌ها به جهان، ژست طلبکار‌ترین‌ها را می‌گیرند. وقیح‌ترین‌ها در جهان - مثلا اسراییلی‌ها - رقیق‌ترین احساسات را در خصوص حلب به خرج می‌دهند در حالی که ۹ سال است پای خود را بر گلوی زندان غزه گذاشته‌اند و هر دو سال یکبار آن را شخم می‌زنند و زیر و زبر می‌کنند.
از زمان آزادی بخش شرقی حلب رسانه حامی ایالات متحده آمریکا سر و صدای زیادی را در حمایت از «غیر نظامیان» ساکن این مناطق بر پا کرده‌اند. آن‌ها البته رویشان نمی‌شود به طور علنی از نظامی‌های مورد حمایت خود در شرق حلب دفاع کنند. سامانتا پاور که احتمالا فراموش کرده بود نماینده ایالات متحده آمریکا در شورای امنیت است در نطقی احساسی و انسان دوستانه خطاب به روسیه، سوریه و ایران گفت که شما حتی توانایی شرم کردن را هم از دست داده‌اید! شبکه دوم تلویزیون اسراییل آنچه در شرق حلب از زمان تسلط نیروهای دولت سوریه رخ داده را یک «هولوکاست» خواند که رهبران دنیا در برابر آن دست بسته هستند.
تاکنون هیچ آمار مستقلی از میزان کشته‌ها در روزهای اخیر منتشر نشده و رسانه‌های غربی اغلب تعداد ۸۲ کشته را به عنوان تلفات انسانی نام برده‌اند که مشخص هم نیست چه تعداد از آن‌ها غیر نظامی هستند و یا اینکه توسط کدام یک از طرف‌های درگیری کشته شده‌اند.
اما اگر نه ارتش سوریه، که مثلا ارتش آمریکا می‌خواست حلب را از گروههای تندروی اسلامی پس بگیرد چه می‌شد؟ فرض بگیریم عدد ۸۲ در خصوص تعداد کشته‌های حلب واقعی است، آیا آمریکا می‌توانست این شهر را با ۸۲ کشته آزاد کند؟
ایالات متحده آمریکا در سال ۲۰۰۴ تصمیم گرفت تا به مقابله با شورشیان فلوجه برود، برادران همین‌هایی که امروز در رقه و ادلب و دیروز در حلب بودند، نیروهای آمریکایی ابتدا شهر را محاصره کردند و سپس از هوا و زمین به شهر حمله کردند، آمار رسمی از ۶۲۰ کشته غیر نظامی و ۲۵۰ شورشی مسلح حکایت دارد، گرچه آمار‌ها در عراق میزان تلفات غیر نظامیان را تا بیش از ۲۰۰۰ هزار تن هم اعلام کردند. در جنگ فلوجه، ارتش آمریکا از سلاح شیمیایی فسفر سفید هم استفاده کرد. ماده‌ای که در برخورد با هوا منفجر و سبب سوختگی‌های عمیق می‌شود. معاده‌های بین المللی از سال ۱۹۸۲ استفاده از سلاح‌های آتش زا بر علیه غیرنظامیان و حتی بر علیه مواضع نظامی‌ای که «در درون مناطقی با تمرکز جمعیت غیرنظامی» قرار دارند را ممنوع اعلام کرده است. فلوجه از جمله این موارد بود. این پروتکل البته از سوی سنای امریکا تائید نشده است. در نتیجه استفاده از چنین سلاح هائی جنایت به حساب نمی‌آید!
نشریه ارتش امریکا در مقاله‌ای که در ماه آوریل ٢٠٠۵ در باره «نبرد فلوجه» چاپ کرد، استفاده از فسفر سفید را همچون «سلاحی روانی» ارزیابی نمود که برای بیرون راندن شورشیان از مخفی‌گاه‌هایشان بکارگرفته شده است. تاکتیکی که «هم بزن و سرخ کن» (Shake» n bake) نام دارد. تا امروز صد‌ها کودک ناقص‌گاه با دو سر، در فلوجه به دنیا می‌آیند و هنوز باردار شدن زنان در فلوجه یک کابوس است.
چون بحث به عراق و آمریکا کشید و نحوه مقابله آمریکا با دشمنانش و از آنجایی که ظاهرا خانم سامانتا پاور فکر می‌کند نه نماینده آمریکا که نماینده سوئیس در سازمان ملل است، مناسب است تا این بخش از گزارش لوموند فرانسه را در خصوص چگونگی نسل کشی و قتل عام نیم میلیون کودک عراقی را مرور کنیم:
«پر تلفات‌ترین کشتار در عراق، کار شورای امنیت سازمان ملل متحد بود یعنی مجازات‌های تحمیلی بر عراق پس از تجاوز به کویت. بنا بر آمار سازمان ملل، شورای امنیت با ممنوع ساختن هر نوع تجارتی با این کشور، موجبات مرگ ۵۰۰ هزار تا یک میلیون کودک را فراهم آورده است.
در ۱۹۹۵، یک زن روزنامه نگار آمریکائی از سفیر آمریکا در سازمان ملل، خانم مادلن آلبرایت پرسید که آیا ادامهء تحریم‌ها ارزش جان ۵۰۰ هزار کودکی عراقی راداشت. پاسخ وی هشداردهنده بود: «این انتخاب بسیار سختی است، اما ما فکر می‌کنیم که این بهائی بود که می‌بایست پرداخت، آری، می‌ارزید.»
توجیه این بود که «اگر شما به مردم عراق آسیب وارد کرده و بچه‌هایشان را بکشید، آن‌ها از خشم بپا خاسته و مستبد را سرنگون می‌کنند». ایالات متحده، کوشید که بمدت ۱۲ سال این فرضیه را دنبال کند. در ۱۹۹۱، نیروی هوائی آمریکا به طور منظم، شبکهء آب‌ها، فاضلاب‌ها، ایستگاه‌های تصفیه و نیز نیروگاه‌های برق را بمباران کرد. در طول دههء بعدی، عراقی‌ها بدون آب آشامیدنی زندگی کردند.
جهان ما اینگونه وقیح است، بدهکار‌ترین‌ها به جهان، ژست طلبکار‌ترین‌ها را می‌گیرند. وقیح‌ترین‌ها در جهان - مثلا اسراییلی‌ها - رقیق‌ترین احساسات را در خصوص حلب به خرج می‌دهند در حالی که ۹ سال است پای خود را بر گلوی زندان غزه گذاشته‌اند و هر دو سال یکبار آن را شخم می‌زنند و زیر و زبر می‌کنند.
۵.۸k
۲۹ آذر ۱۳۹۵
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.