لبانت چون حریری روی دندان بند می آید

لبانت چون حریری روی دندان بند می‌آید
عسـل هم گاه‌گاهی در کنار قند می‌آید

میـان دشت می خندی و دنبـال صـدای تـو
دمـاوندی به خاک افتاده و در بنـد می آیـد

من از تحریرِ چشمانت علوم عشق می خوانم
چه خوش تمرین و آموزش به دانشمند می آید

بهار مستِ دهدشت و شمیمِ بادِ یاسوجی
غزلخوان دست در پیراهن اسفند می‌آید

حضورِ برف در باران، شکوهِ بوسه بر دندان
میان گریه‌هایم خود به خود لبخند می‌آید