ﭘﺸﺘﻪ ﯼ ﻧﺎﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ،
ﭘﺸﺘﻪ ﯼ ﻧﺎﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ،
ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺑﻬﺖ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ
ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﻋﺸﻖ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ؛
ﺳﺒﺰ ﺭﻓﺘﻢ ﺳﯿﺎﻩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ
ﭘﺸﺘﻪ ﯼ ﻧﺎﺳﺮﻭﺩﻩ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ
ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ
ﺍﯾﻦ ﻋﺒﺚ ﻭﺍﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﭼﺎﺭﭘﺎﺭﻩ ﯼ ﻣﻦ ﺑﺎﺩ
ﺑﮕﺬﺭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ
ﺑﮕﺬﺭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﺩﻟﮕﯿﺮﻡ
ﻧﻘﻞ ﻣﻦ ﻫﻔﺖ ﺟﺎﻧﯽ ﺳﮕﻬﺎﺳﺖ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻧﻤﯽ ﻣﯿﺮﻡ
ﻧﻪ ﺳﺮﻡ ﺳﺮ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﯼ ﻣﺮﮒ ﺍﺳﺖ
ﻧﻪ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﺑﻪ ﺯﯾﺴﺘﻦ ﺩﺍﺭﻡ
ﻗﺼﻪ ﯼ ﻣﻦ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺗﻠﺨﯽ ﺍﺳﺖ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻡ
ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﻭ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﯼ
ﺯﺧﻢ ﻭ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺍﻡ ﮐﺮﺩﻧﺪ
ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﯼ ﮔﻔﺘﻢ
ﻣﺴﻠﺦ ﻭ ﺩﯾﻦ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺍﻡ ﮐﺮﺩﻧﺪ
ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﻭ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﯼ
ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺍ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻧﺪ
ﭘﺎﮐﯽ ﺑﻐﺾ ﻭﺍﺭﻩ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﻋﯿﺎﺭ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺳﻨﺠﯿﺪﻧﺪ
ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﮔﻼﯾﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ
ﺑﺮ ﺳﭙﯿﺪ ﺳﯿﺎﻫﻪ ﯼ ﺳﯿﮕﺎﺭ
ﻏﺮﺑﺖ ﺭﻭﺡ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪﻡ ﺭﺍ
ﻣﯽ ﺳﭙﺎﺭﻡ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ
ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﺪ
ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ
ﺟﺎﯼ ﺟﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ
ﺯﻧﺪﻩ ﯼ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ
ﻫﺮ ﮐﻪ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﺷﺘﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ
ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻨﺎﻗﺸﻪ ﺷﺪ
ﻫﺮ ﮔﺠﺴﺘﮏ ﮐﻪ ﻣﺮﯾﻤﺶ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ
ﺧﻮﯼ ﺧﻮﮐﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺷﺪ
ﺳﺮ ﺑﻪ ﻃﻐﯿﺎﻥ ﺯﺩ ﻭ ﺟﻬﻨﻢ ﺷﺪ
ﻫﺮ ﺑﻬﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﮐﺮﺩﻡ
ﭘﺎﭼﻪ ﮔﯿﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﺷﺪ
ﻫﺮ ﺳﮕﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ
ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ
ﺯﺧﻤﯽ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺎﻝ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ
ﺑﺎ ﻣﺮﺍﻡ ﭘﻠﻨﮕﻬﺎ ﺭﻓﺘﻢ
ﺑﺎ ﺷﮕﺮﺩ ﺷﻐﺎﻝ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ
ﺩﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﻣﺎ ﺑﺮﯾﺪﯾﻢ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ
ﻣﺎ ﺑﺮﯾﺪﯾﻢ ﻭ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﺣﻖ ﻣﺎﺭﺍ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ
ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ
ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ
ﮔﻔﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺣﺎﺷﺎ ﮐﻦ
ﭘﺎﮎ ﺭﻓﺘﻢ ﭘﻠﯿﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ
ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ
ﺩُﺭّ ﻣﺮﺳﻞ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ
ﺁﻣﺪﻡ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﻨﻢ
ﻭﺣﯽ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ
ﭘﯽ ﻣﺮﻫﻢ ﺩﻭﯾﺪﻡ ﻭ ﺩﯾﺪﻡ
ﺑﺎﻃﺒﯿﺒﺎﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﭘﯽ ﻣﺮﻫﻢ ﺩﻭﯾﺪﻡ ﻭ ﺩﯾﺪﻡ
ﺯﺧﻢ ﻭ ﺗﺎﻭﻝ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ
ﯾﺎ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻢ
ﺑﺎ ﺳﮕﺎﻥ ﻋﻬﺪ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺑﺴﺘﻢ
ﯾﺎ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﻣﺮﯾﺪﺍﻧﺶ
ﺯﻫﺮ ﻭ ﺣﻨﻈﻞ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ
ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺣﺎﺷﺎ ﮐﻦ
ﻧﺎﻣﻪ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻓﮑﻨﺪﻧﺪ
( ﮔﻔﺘﻢ ﺍﯾﻦ ﺷﺮﻁ ﺁﺩﻣﯿﺖ ﻧﯿﺴﺖ )
ﺟﻔﺮ ﻭ ﺟﻨﺒﻞ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ
ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﯿﺂﻏﺎﺯﻡ
ﺣﺮﻣﺘﻢ ﺯﯾﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﻟﻪ ﺷﺪ
ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺣﻘﯿﻘﺘﻢ ﻣﻪ ﺷﺪ
ﺑﺲ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﻞ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ
ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﺭﺳﻤﺸﺎﻥ ﻋﺪﻭﻝ ﮐﻨﻢ
ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﻗﯽ ﮐﺮﺩﻡ
ﯾﮏ ﯾﮏ ﺁﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﻣﺴﻠﺴﻞ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ
ﺳﻔﺮﻩ ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ
ﻣﯿﻬﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﺪﻡ
ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﭘﺎﻻﻧﻬﺎ
ﻫﯽ ﺧﺰﻋﺒﻞ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ ...
ﺧﺴﺘﻪ ﺍﺯ ﺑﻬﺖ ﺭﺍﻩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ
ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﻋﺸﻖ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ؛
ﺳﺒﺰ ﺭﻓﺘﻢ ﺳﯿﺎﻩ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ
ﭘﺸﺘﻪ ﯼ ﻧﺎﺳﺮﻭﺩﻩ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺩﻭﺵ
ﺩﻭﺩﻣﺎﻥ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﻫﺎ ﺑﺮ ﺑﺎﺩ
ﺍﯾﻦ ﻋﺒﺚ ﻭﺍﺭﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﻣﻌﻨﯽ
ﺁﺧﺮﯾﻦ ﭼﺎﺭﭘﺎﺭﻩ ﯼ ﻣﻦ ﺑﺎﺩ
ﺑﮕﺬﺭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ
ﺑﮕﺬﺭ ﺍﺯ ﻣﻦ ﮐﻪ ﺳﺨﺖ ﺩﻟﮕﯿﺮﻡ
ﻧﻘﻞ ﻣﻦ ﻫﻔﺖ ﺟﺎﻧﯽ ﺳﮕﻬﺎﺳﺖ
ﻫﺮ ﭼﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﻧﻤﯽ ﻣﯿﺮﻡ
ﻧﻪ ﺳﺮﻡ ﺳﺮ ﺳﭙﺮﺩﻩ ﯼ ﻣﺮﮒ ﺍﺳﺖ
ﻧﻪ ﺍﻣﯿﺪﯼ ﺑﻪ ﺯﯾﺴﺘﻦ ﺩﺍﺭﻡ
ﻗﺼﻪ ﯼ ﻣﻦ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺗﻠﺨﯽ ﺍﺳﺖ
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻧﯿﺴﺖ ﺍﯾﻦ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺩﺍﺭﻡ
ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﻭ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﯼ
ﺯﺧﻢ ﻭ ﻧﻔﺮﯾﻦ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺍﻡ ﮐﺮﺩﻧﺪ
ﺍﺯ ﺑﻬﺎﺭ ﻭ ﺑﺮﺍﺩﺭﯼ ﮔﻔﺘﻢ
ﻣﺴﻠﺦ ﻭ ﺩﯾﻦ ﺣﻮﺍﻟﻪ ﺍﻡ ﮐﺮﺩﻧﺪ
ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﻭ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﯼ
ﺣﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﻣﺮﺍ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪﻧﺪ
ﭘﺎﮐﯽ ﺑﻐﺾ ﻭﺍﺭﻩ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﻋﯿﺎﺭ ﺷﮑﺴﺘﻪ ﺳﻨﺠﯿﺪﻧﺪ
ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﮔﻼﯾﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺭﺍ
ﺑﺮ ﺳﭙﯿﺪ ﺳﯿﺎﻫﻪ ﯼ ﺳﯿﮕﺎﺭ
ﻏﺮﺑﺖ ﺭﻭﺡ ﺩﺭﺩﻣﻨﺪﻡ ﺭﺍ
ﻣﯽ ﺳﭙﺎﺭﻡ ﺑﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﯼ ﺩﯾﻮﺍﺭ
ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺑﯿﻨﺪ
ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ
ﺟﺎﯼ ﺟﺎﯼ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺟﻨﺎﺯﻩ ﭘﺮ ﺍﺳﺖ
ﺯﻧﺪﻩ ﯼ ﻣﻦ ﺑﻪ ﻣﺮﺩﻩ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﺪ
ﻫﺮ ﮐﻪ ﺭﺍ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺁﺷﺘﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ
ﺑﺎ ﺧﻮﺩﻡ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﻨﺎﻗﺸﻪ ﺷﺪ
ﻫﺮ ﮔﺠﺴﺘﮏ ﮐﻪ ﻣﺮﯾﻤﺶ ﺧﻮﺍﻧﺪﻡ
ﺧﻮﯼ ﺧﻮﮐﺎﻥ ﮔﺮﻓﺖ ﻭ ﻓﺎﺣﺸﻪ ﺷﺪ
ﺳﺮ ﺑﻪ ﻃﻐﯿﺎﻥ ﺯﺩ ﻭ ﺟﻬﻨﻢ ﺷﺪ
ﻫﺮ ﺑﻬﺸﺘﯽ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺑﻨﺎ ﮐﺮﺩﻡ
ﭘﺎﭼﻪ ﮔﯿﺮ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻧﻢ ﺷﺪ
ﻫﺮ ﺳﮕﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﻣﻦ ﺧﺪﺍ ﮐﺮﺩﻡ
ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ
ﺯﺧﻤﯽ ﻭ ﺧﺴﺘﻪ ﺑﺎﻝ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ
ﺑﺎ ﻣﺮﺍﻡ ﭘﻠﻨﮕﻬﺎ ﺭﻓﺘﻢ
ﺑﺎ ﺷﮕﺮﺩ ﺷﻐﺎﻝ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ
ﺩﺭ ﺧﻮﺩﻡ ﻣﻮﯾﻪ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ
ﻣﺎ ﺑﺮﯾﺪﯾﻢ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮﺩﻧﺪ
ﻣﺎ ﺑﺮﯾﺪﯾﻢ ﻭ ﻫﯿﭻ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﺣﻖ ﻣﺎﺭﺍ ﺑﺮﺍﺩﺭﺍﻥ ﺧﻮﺭﺩﻧﺪ
ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ
ﺧﺴﺘﻪ ﻭ ﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ
ﮔﻔﺘﻪ ﺭﺍ ﺑﺎ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺣﺎﺷﺎ ﮐﻦ
ﭘﺎﮎ ﺭﻓﺘﻢ ﭘﻠﯿﺪ ﺑﺮﮔﺸﺘﻢ
ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﺍﺷﮏ ﻭ ﻋﺸﻖ ﺑﻨﻮﯾﺴﻢ
ﺩُﺭّ ﻣﺮﺳﻞ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ
ﺁﻣﺪﻡ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﺷﺮﻭﻉ ﮐﻨﻢ
ﻭﺣﯽ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ
ﭘﯽ ﻣﺮﻫﻢ ﺩﻭﯾﺪﻡ ﻭ ﺩﯾﺪﻡ
ﺑﺎﻃﺒﯿﺒﺎﻥ ﻣﺮﺩﻩ ﺣﺮﻓﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﭘﯽ ﻣﺮﻫﻢ ﺩﻭﯾﺪﻡ ﻭ ﺩﯾﺪﻡ
ﺯﺧﻢ ﻭ ﺗﺎﻭﻝ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ
ﯾﺎ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﻧﺪﺍﻧﺴﺘﻢ
ﺑﺎ ﺳﮕﺎﻥ ﻋﻬﺪ ﺩﻭﺳﺘﯽ ﺑﺴﺘﻢ
ﯾﺎ ﻋﻠﯽ ﮔﻔﺘﻢ ﻭ ﻣﺮﯾﺪﺍﻧﺶ
ﺯﻫﺮ ﻭ ﺣﻨﻈﻞ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ
ﮔﻔﺘﻪ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﮕﻔﺘﻪ ﺣﺎﺷﺎ ﮐﻦ
ﻧﺎﻣﻪ ﺩﺭ ﭼﺎﻩ ﻣﺮﺩﻩ ﺍﻓﮑﻨﺪﻧﺪ
( ﮔﻔﺘﻢ ﺍﯾﻦ ﺷﺮﻁ ﺁﺩﻣﯿﺖ ﻧﯿﺴﺖ )
ﺟﻔﺮ ﻭ ﺟﻨﺒﻞ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ
ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﯿﺂﻏﺎﺯﻡ
ﺣﺮﻣﺘﻢ ﺯﯾﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﻟﻪ ﺷﺪ
ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺣﻘﯿﻘﺘﻢ ﻣﻪ ﺷﺪ
ﺑﺲ ﮐﻪ ﻣﻬﻤﻞ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ
ﮔﻔﺘﻢ ﺍﺯ ﺭﺳﻤﺸﺎﻥ ﻋﺪﻭﻝ ﮐﻨﻢ
ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻫﺎ ﺭﺍ ﻧﺨﻮﺭﺩﻩ ﻗﯽ ﮐﺮﺩﻡ
ﯾﮏ ﯾﮏ ﺁﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﺣﻤﺖ ﺭﺍ
ﺑﺎ ﻣﺴﻠﺴﻞ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ
ﺳﻔﺮﻩ ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ﻭ ﺧﻨﺪﻩ ﺧﺎﻟﯽ ﺑﻮﺩ
ﻣﯿﻬﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﮔﺮﺳﻨﻪ ﺧﻮﺍﺑﺎﻧﺪﻡ
ﺍﯾﻦ ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﭘﺎﻻﻧﻬﺎ
ﻫﯽ ﺧﺰﻋﺒﻞ ﺑﻪ ﺧﻮﺭﺩ ﻣﻦ ﺩﺍﺩﻧﺪ ...
۱.۷k
۲۶ فروردین ۱۳۹۴
دیدگاه ها (۳)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.