ﻗﺎﯾﻘﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺳﺎﺧﺖ
ﺧﻮﺍﻫﻤﺶ ﺩﺍﺩ ﺑﻪ ﺁﺏ
ﺗﺎ ﺭﻭﺩ ﺳﻮﯼ ﺧﺪﺍ
ﯾﺎ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺟﺎﺩﻩ ﯼ ﺷﺐ
ﺑﺎ ﻟﺐ ﻣﻌﺼﻮﻡ ﺧﯿﺎﻝ
ﺑﻨﻮﺍﺯﺩ ﺩﻝ ﺍﯾﻦ ﺑﯽ ﮐﺲ ﺭﺍ ...
ﺗﻮ ﭼﻪ ﺩﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ
ﻇﻠﻤﺖ ِ ﺷﺒﻬﺎﯼ ِ ﺯﻭﺍﻝ ،
ﺁﺗﺶ ِ ﻋﺸﻖ ِ ﺷﻘﺎﯾﻖ ،
ﭼﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﮐﺮﺩ ،
ﺩﻝ ﻣﺠﻨﻮﻥ ِ ﻫﻮﺍﯾﯽ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ...
ﺭﻗﺺ ﻣﯿﺨﻮﺍﻫﻢ ﻣﻦ
ﺭﻗﺺ ﻧﯿﻠﻮﻓﺮ ﻣﺮﺩﺍﺑﯽ ﺭﺍ
ﺭﻭﯼ ﺗﻦ ِ ﻋﺸﻖ
ﯾﺎ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﺣﺴﺎﺱ ...
ﻓﺮﻕ ﻫﻢ ﻫﯿﭻ ﻧﺪﺍﺭﺩ ﭼﻨﺪﺍﻥ
ﭘﯿﭽﺸﯽ ﺑﺎﺷﺪ ﻭ ﺑﺲ
ﯾﮏ ﺗﻠﻨﮕﺮ ﺑﻪ ﻧﮕﺎﻩ
ﺩﺍﻍ ﯾﮏ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﻪ ﻟﺐ
ﻭ ﻧﻮﺍﺯﺵ ﺑﻪ ﺗﻨﻢ
ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﺭﻗﺼﺎﻥ
ﮐﻪ ﺑﻪ ﺑﺎﺯﯼ ﺩﻫﺪ ﺍﯾﻦ
ﺩﻝ ِ ﺑﯽ ﺗﺎﺏ ﺍﻗﺎﻗﯽ ﻫﺎ ﺭﺍ ...
ﺧﻮﺏ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ ﻣﻦ
ﺑﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﻗﺎﯾﻖ ﺧﻮﺩ
ﺳﻔﺮﯼ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﮐﺮﺩ
ﺳﻮﯼ ﻣﺮﺩﺍﺏ ﺟﻨﻮﻥ ...
ﺑﻪ ﺳﮑﻮﺕ ِ ﻣﺮﺩﮔﺎﻥ ..