ای...

ای...
ای...
ای...
ای منادا!
چگونه خطابت کنم؟!
دلا؟
دل؟ همین؟
تنهااینجایی مگر!
جانا؟
فقط جانم را رساندی به لب؟
پس جهانم چه شده که اینگونه ویرانم؟
هیچ میگویم،
پرازحرف و التماس است این سکوتِ بعد از (ای)های من...
من خودِ سکوتم، نبض خفگی میزنم..
این تپش راکه می شنوی...
صدای توست!
شعر تویی!
کلمه ها لبانت هستند!
ومن بیزبان،تشنه ی چند حروفم..‌.
ای...!
فال من، فنجان چشمانت است،
کمی بچرخانشان، ببین مرا‌...
بگذار فالم را بخوانم...