نقد فیلم تهران تابو

تهران تابو یک پویانمایی واقع‌گرا از علی سوزنده است که شکل واقع نمایاندن تخیلات داستان در نسبت با فرهنگ ایرانی تیره تار شده. در مواجهه با چنین اثری ابتدا با فرم دلچسب آن روبه‌رو می‌شویم و سپس برای محتوای غرب‌زده آن تاسف می‌خوریم. ماجرای زنانی که برای ادامه حیات، که اصلا مهم نیست از کجا شروع شده باشد، تن‌فروشی می‌کنند یک کلیشه نخ‌نما شده در مدیوم سینما: ژانرها و قالب‌های مختلف آن است. هیچ‌چیزی تغییر نخواهد کرد که مثلا این فیلم 2017 ساخته شده و چه تکنیک خوبی دارد و یا اصلا چرا فیلم تا به این اندازه در دیالوگ‌ها بی‌بندوبار است؛ آنچه نگاه منِ بیننده به فیلم را تغییر می‌دهد زبان و تفکر موجود در بطن قصه است. در فیلم «قصیده گاو سفید» بهتاش صناعی‌ها و مریم مقدم، که سال 2020 ساخته شده ما جریان نقادی به یک وضعیت سیستماتیک در نظام دادگاهی کشور را می‌بینیم که این جریان کمترین جایگاهی برای قانون و عدالت قرار نداده است و به مراتب خیلی بیشتر در فیلم مورد بحث «تهران تابو» این جریان به اجتماع، اقتصاد و گاها فرهنگ هم کشانده می‌شود. قطعا ُکسانی فیلم را ساخته‌اند که هیچ چیزی از زیستن در ایران نمی‌دانند یا حداقل بر اساس شنیده‌ها و تصورات ایران را بازسازی کرده‌اند. اینکه مثلا پیرِ یک خانه در حال تماشای شبکه پورن است و هنگامی که پسرش وارد خانه می‌شود کانال را تغییر می‌دهد، معلوم است که فیلم را یک نقاد توتالیترِ اُپوزیسیون ساخته است و...
برای مطالعه متن کامل یادداشت از لینک زیر استفاده کنید.
http://longtake.ir/mag/?p=25132