چگونه نور در هر نوع تلسکوپ حرکت می کند؟

در یک ماده انکساری ، نور نزدیک لنز هدف وارد تلسکوپ می شود. عدسی هدف یک عدسی محدب است. این لنز نور را همگرا می کند. پرتوهای نور در نقطه کانونی به هم می رسند. در این مرحله آنها دوباره شروع به واگرایی می کنند. دومین عدسی محدب در چشمی ، نور همگرا را گرفته و آن را به عقب برمی گرداند. این تصویر را در نقطه کانونی بزرگ کرده و به کانون توجه می رساند. به همین دلیل ، یک نسوز باید مسیری شفاف و طولانی داشته باشد تا اجازه دهد پرتوهای نور خم شوند. یکی از نکات منفی این نوع تلسکوپ این است که تصویر به صورت وارونه ظاهر می شود.در یک بازتابنده ، نور در انتهای روبروی آینه اولیه وارد تلسکوپ می شود. آینه یک آینه مقعر است. آینه مقعر ، مشابه لنز محدب ، نور را در آینه ثانویه همگرا می کند. پرتوهای نور در نقطه کانونی به هم می رسند. در این مرحله آنها دوباره شروع به واگرایی می کنند. عدسی محدب در چشمی نور همگرا را گرفته و آن را به بیرون برمی گرداند. همانند شکست ، تصویر همچنان وارونه است. به عنوان یک تصویر مجازی فراتر از تلسکوپ در جهتی که فرد به دنبال آن است ظاهر می شود.در یک تلسکوپ بازتابنده ، آینه اصلی باید معیار ریلی را برآورده کند ، که بیان می کند خطای سطح نباید بیش از λ / 4 باشد. برای نور مرئی ، این به معنای 100 نانومتر است.
شکل ایده آل آینه اولیه در محدوده های منظم نیوتنی یک پارابولوئید است ، بنابراین مهم نیست که از چه تکنیکی برای ساخت آینه استفاده می کنید ، سطح حاصل نیاز به پیروی از سهموی ایده آل با خطایی بیشتر از 100 نانومتر دارد (به دلیل ریلی).
برای یک آینه با دیافراگم معقول و فاصله کانونی ، بخشهای مسطح شما با خطایی بسیار بزرگتر از 100 نانومتر ، بیشتر شبیه کسرهای میلی متر یا تقریباً برابر آن ، یعنی حدود 1000 برابر بزرگتر از مقدار قابل قبول ، از سطح سهموی جدا می شوند.
هیچ راهی برای دور زدن آن وجود ندارد. هر قسمت از آینه نیاز به پیگیری سهمیه ایده آل با خطای بیش از 100 نانومتر دارد. در غیر این صورت آینه برای نور مرئی قابل استفاده نیست.اما این موارد را از کجا می توان پیدا کرد؟ آسان! یک تلسکوپ بازتابنده از موارد زیر ساخته شده است:
- آینه اولیه (مقعر)
- یک آینه ثانویه (طرح)
- یک لنز نوری (سخت ترین قسمت!)
- یک لوله قابل تنظیم.