گس لایتر/ پارت ۲۳۹
دو روز بعد...
بخاطر کمبود زمان، درست دو روز بعد از امضای قرارداد برای گرفتن فتوشوت ها توی کمپانی آماده شدن...
عکاس ژست های مختلف رو توضیح میداد تا جیمین و بایول در کنار هم اجراش کنن و نتیجش عکسهای یونیکی بشه که برای برند W -korea به چاپ برسه...
-ایم بایول... مستقیما به دوربین نگاه کنین و همونطور که توضیح دادم یکی از دستاتونو افقی زیر سینه بگیرین و دست دیگه عمودی روش قرار بگیره... انگشت اشارتون هم زیر چونه باشه...
پارک جیمین پشت سر ایشون بایستید... یه دستتون دور کمرش قرار بگیره... و از نیم رخ بهشون خیره بشید...
.
.
مو به مو با میل انجامش میداد... بعید بود صحنه ای زیباتر از این لحظه توی تمام زندگیش ببینه... درحالیکه بایول معذب بود از اینکه اینقدر به جیمین نزدیکه ولی اون آرزو میکرد که این لحظات طولانی تر بشه... تا از نیم رخش بیشتر نگاهش کنه...
توی ذهنش باهاش حرف میزد...
"ولی نگاهت از کل زندگی من زیباتره"
"لعنت به اونیکه عاشقش شدی و قدرتو ندونست"
" چجوری یه نفر میتونه تو رو دوست نداشته باشه؟"
"چی میشد اگر جای اون من بودم؟"
"کاش فقط کمی زودتر بهت احساسمو گفته بودم... اونوقت مجبور نبودم حسرت بکشم"
تموم این جملات رو با لبهای بسته و نگاه خیره از نظر گذروند...
ولی دیگه کار تموم شد...
ساعتها باهاش وقت گذروند... ژستهای مختلف، لباسای متفاوت، گریم های متعدد... همه ی اینها زمانبر بود...
از امروز قرار بود خیلی بیشتر از قبل بایول رو ملاقات کنه... و این باعث خوشحالیش بود... بلاخره برای اولین بار میتونست طعم بودن کنار کسی که دوسش داشت رو بچشه...
***************************************
جونگکوک هنوز توی حصار تنهاییش به سر میبرد... تقریبا با جهان اطرافش قطع ارتباط کرده بود... بجز تلفنایی که از نظر خودش اهمیت داشت با کسی صحبت نمیکرد...
امروز از صبح ایل دونگ بارها و بارها باهاش تماس گرفته بود... هیچکدوم رو جواب نداده بود...
به تازگی از حموم بیرون اومده بود و مشغول خشک کردن موهاش با حوله بود...
گوشیشو نگاه کرد و میس کال های زیادی رو که همش از طرف ایل دونگ بود رو پاک کرد و بدون اینکه حتی کنجکاو بشه چرا انقدر تماس گرفته گوشیشو به کناری انداخت...
سمت آشپزخونه رفت تا غذاهایی که از دیروز سفارش داده رو از یخچال بیرون بیاره و بخوره...
دوکبوکی و جاجانگمیونی که هنوز بسته هاش باز نشده بود رو بیرون آورد و در یخچال رو بست...
پلمپ ظرفای یکبار مصرفو باز کرد که صدای زنگ در آرامششو به هم زد...
پوفی کشید و به ناچار سراغ در رفت تا قبل اینکه بخاطر زنگهای متعدد دود از سرش بلند بشه در رو باز کنه...
بدون اینکه از چشمی در بیرون رو ببینه بازش کرد...
-تو اینجایی؟
جونگکوک: چجوری فهمیدی اینجام؟
-اگه بزاری بیام داخل میگم...
بخاطر کمبود زمان، درست دو روز بعد از امضای قرارداد برای گرفتن فتوشوت ها توی کمپانی آماده شدن...
عکاس ژست های مختلف رو توضیح میداد تا جیمین و بایول در کنار هم اجراش کنن و نتیجش عکسهای یونیکی بشه که برای برند W -korea به چاپ برسه...
-ایم بایول... مستقیما به دوربین نگاه کنین و همونطور که توضیح دادم یکی از دستاتونو افقی زیر سینه بگیرین و دست دیگه عمودی روش قرار بگیره... انگشت اشارتون هم زیر چونه باشه...
پارک جیمین پشت سر ایشون بایستید... یه دستتون دور کمرش قرار بگیره... و از نیم رخ بهشون خیره بشید...
.
.
مو به مو با میل انجامش میداد... بعید بود صحنه ای زیباتر از این لحظه توی تمام زندگیش ببینه... درحالیکه بایول معذب بود از اینکه اینقدر به جیمین نزدیکه ولی اون آرزو میکرد که این لحظات طولانی تر بشه... تا از نیم رخش بیشتر نگاهش کنه...
توی ذهنش باهاش حرف میزد...
"ولی نگاهت از کل زندگی من زیباتره"
"لعنت به اونیکه عاشقش شدی و قدرتو ندونست"
" چجوری یه نفر میتونه تو رو دوست نداشته باشه؟"
"چی میشد اگر جای اون من بودم؟"
"کاش فقط کمی زودتر بهت احساسمو گفته بودم... اونوقت مجبور نبودم حسرت بکشم"
تموم این جملات رو با لبهای بسته و نگاه خیره از نظر گذروند...
ولی دیگه کار تموم شد...
ساعتها باهاش وقت گذروند... ژستهای مختلف، لباسای متفاوت، گریم های متعدد... همه ی اینها زمانبر بود...
از امروز قرار بود خیلی بیشتر از قبل بایول رو ملاقات کنه... و این باعث خوشحالیش بود... بلاخره برای اولین بار میتونست طعم بودن کنار کسی که دوسش داشت رو بچشه...
***************************************
جونگکوک هنوز توی حصار تنهاییش به سر میبرد... تقریبا با جهان اطرافش قطع ارتباط کرده بود... بجز تلفنایی که از نظر خودش اهمیت داشت با کسی صحبت نمیکرد...
امروز از صبح ایل دونگ بارها و بارها باهاش تماس گرفته بود... هیچکدوم رو جواب نداده بود...
به تازگی از حموم بیرون اومده بود و مشغول خشک کردن موهاش با حوله بود...
گوشیشو نگاه کرد و میس کال های زیادی رو که همش از طرف ایل دونگ بود رو پاک کرد و بدون اینکه حتی کنجکاو بشه چرا انقدر تماس گرفته گوشیشو به کناری انداخت...
سمت آشپزخونه رفت تا غذاهایی که از دیروز سفارش داده رو از یخچال بیرون بیاره و بخوره...
دوکبوکی و جاجانگمیونی که هنوز بسته هاش باز نشده بود رو بیرون آورد و در یخچال رو بست...
پلمپ ظرفای یکبار مصرفو باز کرد که صدای زنگ در آرامششو به هم زد...
پوفی کشید و به ناچار سراغ در رفت تا قبل اینکه بخاطر زنگهای متعدد دود از سرش بلند بشه در رو باز کنه...
بدون اینکه از چشمی در بیرون رو ببینه بازش کرد...
-تو اینجایی؟
جونگکوک: چجوری فهمیدی اینجام؟
-اگه بزاری بیام داخل میگم...
۲۱.۳k
۲۳ تیر ۱۴۰۳
دیدگاه ها (۳۳)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.