آسمان بار امانت نتوانست کشید

آسمان بار امانت نتوانست کشید
قرعه‌ی کار به نام من دیوانه زدند
#حافظ

عارفان می‌گویند امانتی که خدا بر آسمان‌ها و زمین و کوه‌ها عرضه کرد و آن‌ها از پذیرفتن آن‌ پرهیز کردند و تنها انسان حاضر شد که آن را بر دوش کشد، چیزی جز عشق نیست زیرا در میان تمام آفریده‌ها این تنها انسان است که عاشق می‌شود و بس.

به قول عطار:
وآن‌جا که عرضه داده عشقت امانت خود
هم کوه پست گشته هم چرخ در رمیده
#عطار
چرخ در رمیده: آسمان فرار کرده‌ است

هر دوبیت بالا به صراحت به آیه‌ی ۷۲ سوره‌ی احزاب اشاره دارد:
إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَى السَّمَوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَیْنَ أَن یَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنسَانُ إِنَّهُ کَانَ ظَلُوماً جَهُولًا
ترجمه:همانا ما امانت (الهى) را بر آسمان‏ها و زمین و کوه‏ها عرضه کردیم، پس، از حمل آن سر باز زدند و از آن ترسیدند، ولى انسان آن را بر دوش گرفت، امّا او بس ستمکار و نادان است.

و چه زیبا سعدی در بیتی می‌گوید:
مرا گناهِ خود است از ملامت تو بَرَم
که عشق بار گران بود و من ظلوم جهول
#سعدی

خدایا من مورد سرزنش تو هستم که چرا بار عشق را آن‌چنان که شایسته است بر دوش نمی‌کشم، اما عشق باری سنگین است و این گناه و اشتباه من بود که از روی نادانی به خود ستم کردم و مسئولیت بر دوش کشیدن آن را بر عهده گرفتم.

دقت کنید که ظلوم جهول در پایان آیه‌ی یاد شده نیز آمده است‌.

#آلفاشعر #آلفا_شعر