مزن بر چاشنی دل ای خُد گواهِ چاشت،،نوک...! کِخود تِی غمز

مزن بر چاشنی دل ای خُد گواهِ چاشت،،نوک...! کِخود تِی غمزه و چِنگی به شَهتِيرَم هرحلقه اش داوودبافت...
کِاَز پسّ سِ بارِ دیگر همآهن گو پیش چشمانت به تیر خودبميرم!
نَصّابه حُسن در حدّ کمال است دلبر جانا
زکاتم ده که مسگينه فقیرُ در سکوت درگیر شَفیرَم !
چو طفلان تا به کِیّ زاهد فريبي ای جهان آبیّه دَوّار....!
به سيب بوستان و شهد حوضش خود سعیدم
چنان پر شد فضا سينه ام از دوستِ شاه هِد
کِبِکَلّهِ فکر خويشتن گم شده در حال و گذشته تا بِقاءِ فعل و اِبقاءضميرم
قَدَح پُرکُنکُنون کآدرآستانِ دولت عشقم هنوز...ای غمّگسارا!
جوان بخت جهانم گر چه هر برقی گویِ پيرم !
قراري بسته ام با می فروشان اَزاَزل راه
که روز غم بجز پهلوی ساغر سِت وشاخ مَترودِاَزازیلش نِی گيرم ...
مبادا جز بیحسابی برين سفره پر مطرب و مي..
اگر نقشي کشد شَفرِ یِ کِلکِ دبيرم
بَردَرين غوغا که کَس کَس را نپرسد
من از پير مغان منّت پذيرم
خوشا آن دم کزاستغنای اوجي شوند کُلّ طائر های پُرّرَنج به رِنجی o
فراغت هشیارباشد گرچه نِشَسّْ تُ بارْ o1 هوشيارُمرافْب بُردِ ما رَنج بَرَد از شاه و وزيرم
آریآن مرغم که هر شام و سحرگاه
ز بام عرش مِی آيد پویِش آهُ صَفيرم
چو هر پارسای حقّی که عِرقُعَرَقِ رایح راهِ ربّ بجای رُب رَنگِ رَگِ اوست... رَیاحِین هم او را هم در میان سينه اَشیرم
اگر چه مدّعي بيند حقيرم یا که باهر چشمی غیره رَه اینْمَربِBیند دِگَر خود داندُ هر انعکاس نورش بر هر ظمیرم