مرام ها را زنده نگه داریم

پیکان، ماشین نبود، مرام بود
پیکان برای ما ایرانیها ، فقط یک " وسیله نقلیه" نبود ، همراه بی ادعای همه سفرهایمان بود.

نشانه فخرفروشی نبود، کار راه انداز یک محله بود . اگر در هر کوچه، یکی دو نفر پیکان داشتند، انگار همه اهل کوچه ماشین داشتند.

نیمه شب اگر بیماری بود‌ ، رساندنش به بیمارستان وظیفه وجدانی صاحب پیکان بود.

مسافرت میرفتیم کلی ادم می چپیدیم توی پیکان و با اهنگ تا مقصد همخوانی میکردیم .

دختری که عروس میشد، پیکان را گل می بستند و "عروس کشون " میکردند.

اهل پول نبود، اما قلک پول خیلی ها بود، صبح تا شب مسافر میکشید تا صاحبش با بغل پر برود خانه.

این یار سفر و حضر، لوطی بود، گوشش پر بود از متلک "پیکان حلبی" و " قوطی روغن شاه پسند" اما وقتی همان متلک گو ها "کارشان گیر میکرد ، نه نمی گفت.

سالها گذشت تا اینکه ما بی وفا شدیم ، اما او وفادار ماند ، گاه توی دلش موتور پژو گذاشتیم ، گاه موتورش را توی پژو کاشتیم. اما پیکان نرنجید.

گذشت و گذشت تا اینکه بعضی شیک شدند و پیکان سوارها بی کلاس .

بعد دیگر تولید پیکان صرف نکرد، حکمش آمد و تیر خلاص.
الان که همه از زندگی می نالند، همه ماشین صفر دارند.

اما اگر توی این زمانه، نصف شب بیمار شدی ، " این دیگه مشکل خودته "!!