آدم واقعی...

آدم واقعی...
آدم واقعی را باید پیدا کرد.
آدمی که سوادش به مدرکش نباشد،
زیباییش به چشم و ابرویش نباشد،
دلبریش به قد و قامتش نباشد.

آدمی که زخم‌هایش را پنهان نکند.
آدمی که وقتی روبه‌رویت نشست،
جوری چشمهایش را ریز کند انگار دارد به
مهمترین جملات زندگیش گوش می‌دهد.
آدمی که وقتی به حرف زدن می‌افتد، یا چشمهایش پر از اشک بشود، یا بزند زیر خنده.
آدمی که مهربانیش در قفس کلماتش
گرفتار نباشد، آدمی که دلخوریهایش
از راه دور معلوم باشد.

آدمی که موقع دروغ گفتن لکنت زبان بگیرد.
آدمی که نگاه ناپاک نداشته باشد.
آدمی که حرف مردم را نشنود،
تکرار نکند، برایش مهم نباشد.
آدمی که از رسوایی نترسد، رسوایی
را نفهمد، رسوایی برایش مهم نباشد.
آدمی که نقاب را نشناسد، آدمی که نقاب
نداشته باشد. آدمی که دلش شیشه‌ای باشد.

آدمی که واقعی باشد...