می دونی؟

می‌دونی؟
من فکر می‌کنم احساسِ ما به آدمها هم رنگ داره!
احساسِ من به گلدون‌های باغچه‌مون رنگش سبزه،
پر از امید، پر از حسِ نشاط و سرزندگی!
یا احساسم به مادرم رنگش سفیده،
 پاک و معصومانه و دوست داشتنی.
احساسم به پدرم رنگش زرده،
 گرم و پر از حسِ امنیت!
من برای احساسم به هر کدوم از آدما یه رنگ رو انتخاب می‌کنم!
برای خواهرم بنفش،
برای دوستام صورتی!
اما برای تو...
احساسم بهت رنگش #نارنجیه!
احساسی که توصیفش برام پیچیده‌ست.
می‌دونی...
یه جور احساسِ شاعرانه‌ی دلنشین
که نه به تندی و تیزیِ رنگِ قرمزه،
نه به ملایمتِ رنگِ آبی!
تو #نارنجیِ منی!
که همیشه بودن تو رو به بقیه ترجیح می‌دم.
مثل اون وقتا که برای نقاشی کشیدنم،
به‌جایِ هر رنگِ گرم و دلپذیری، #نارنجی رو انتخاب می‌کردم!
تو رنگِ #نارنجیِ احساسِ منی!
و من این احساسم رو ، که باعثش تویی، خیلی دوست دارم



#بی_مخاطب