دلنوشته 🌹🌹

#دلنوشته🌹

از همکارای داروخونه ی طبقه پایین بود
سرشو به چارچوپ در ورودیِ مطب
تکیه داد و نگام کرد.
چشماش دلهره داشت
نگاهش پریشون بود...
طبق معمول چند تا جعبه دارو دستش بود
مثل همیشه از دکتر سوال داشت
اشاره کردم بیاد بشینه کنارم
تا یکم مطب خلوت شه و بره سوالاشو بپرسه.
از حالت چهره ش میشد فهمید که
حالش روبراه نیست.
آروم سمتم قدم برداشت و
رو تنها صندلیِ خالیِ پشت میزم نشست
سرشو گذاشت رو میز و
دستشو فرستاد تو موهاش...
با صدایی که از ته چاه میومد گفت:
دختر یبار نشد من بیام و تو بیکار باشیا،
چرا اینجا همیشه شلوغه اخه...
همینطوری که چشمم به مانیتور بود و
سرگرم ثبت بیمه ها بودم گفتم:
حالا چرا صدات غم داره!؟ پکری چرا؟
سکوت کرد. سرشو انداخت پایین و
ماسکشو کشید پایین و یه نفس عمیق کشید.
آروم گفت: از صبح با همین صدا،
دارم با عالم و آدم حرف میزنم
از همکارا بگیر تا صدتا مریض و همراهیِ مختلف! سرشو آورد بالا و خش دار گفت:
ولی حتی یکیشونم نفهمید صدام غم داره،
نمدونم شایدم فهمیدنو به روم نیاوردن!
مریض بعدیو صدا زدم و نگاش کردم.
نم اشک تو چشماش نشسته بود
انگاری غم دنیا تو مردمکاش بود
گفتم: دلت تنگه؟
سرشو به نشونه تایید تکون داد و گفت:
میدونی دلم چی میخواد؟
پرسشگر نگاش کردم که گفت:
اینکه زنگ بزنه، گوشیو بردارم،
صداشو بشنوم، اصلا بگه اشتباه گرفتم،
بگه ببخشین اشتباه شد،
بعد قطع کنه... ولی یه نفس صداشو بشنوم...
اینو گفت و با پشت دست قطره اشکی که
میخواست روونه گونش بشه رو پاک کرد و
دوباره سرشو انداخت پایین.
با یه صدای مرگبار گفت:
خیلی دلتنگشم، از خیلی بیشتر...
گفتم: چی میشه اگه برگردین دوباره
یه لبخند زد. یه لبخند تلخ. آروم گفت:
دیگه اومدنش،
مثل آب ریختن روی ماهیِ مُرده س!
دوباره نگام کرد و گفت:
من خیلی وقته مُردما، زندم فقط! میفهمی!؟
سرمو آروم تکون دادم و چیزی نگفتم.
بعد ازینکه رفت، به این فکر کردم که
گاهی اوقات، دلتنگی از هر دردی کُشنده تره،
شایدم یه سَبک، از بی صدا جون دادنه :)

و چه شب هایی
که دلتنگی به جای ما تصمیم گرفت :)