دنیا

‍ #دنیا
#دینانی
کلمه دنیا صیغه مونث "ادنی" است که در لغت به معنی پستی و نزدیکی آمده است.
در وجه تسمیه #جهان عنصری به دنیا، دو نظر ابراز گشته است:
نظر اول؛ این است که این جهان نسبت به جهان نوری الهی که آن هم نشئه دیگری از نشئات انسان است؛ پس و پایین به شمار می آید.
نظر دوم؛ این است که این جهان به فهم #انسان نزدیک تر بوده و انسانی که هنوز در مراحل حیوانی است آن را آسانتر و سریع تر ادراک می نماید.
در صعق و باطن ضمیر انسان حقایق و دقایقی نهفته است که هرگز نمی تواند در این جهان بدان گونه که مناسب عالم روحانی و نشئه نورانی است بروز و ظهور نماید.
این حقایق و دقایق در نشئه مناسب به معرض بروز و ظهور می رسند.
از آنچه ذکر شد چنین معلوم می شود که #بهشت و #دوزخ از نفس انسان ناشی گشته و در درون وی متحقق می باشد.
آتش دوزخ بیرون از وجود انسان نبوده و از خارج فراهم نمی گردد.
درباره نعمت های فردوس و میوه های بهشتی نیز این سخن صادق می باشد.
به این ترتیب همه آنچه مربوط به سعادت و شقاوت است از درون انسان ناشی گشته و در واقع از ثمرات و لوازم اندیشه و #اخلاق و رفتار انسان در تمام طول حیات و زندگی وی به شمار می آید.
این ثمرات و لوازم به منزله نتایجی است که بر مقدمات خود استوار بوده و به همین جهت انفکاک میان آنها میسر نمی باشد.
برخی از #اهل_معرفت بر این عقیده اند که بهشت و دوزخ در همین جهان و در همین زمان برای انسان از حیث محل مشهود می باشند.
اگر چه از حیث صورت فعلیه در پرده اختفا بوده و در هنگام مناسب ظاهر خواهند شد.
دکتر غلامحسین ابراهیمی دینانی
کتاب معاد، صفحه 251 و 252