ما دهه هشتادی ها مطمئنا نسل «نرسیده ها» هستیم.

به پخش کردن اعلامیه که نرسیدیم. پشت لب‌هایمان را هم با زغال سیاه نکردیم تا توی شناسنامه دست ببریم و بدون اجازه به جبهه برویم. تازه وقتی جاماندیم خودمان را زیر صندلی قطار و توی بوفه اتوبوس قایم کنیم تا برویم.

به بستن سربند یا فاطمه که سرش دعوا بوده هم نرسیدیم. حتی بعدترش هم نشد به استقبال آزادگان از یوق صدام برویم. نشد به گفت‌وگوی تمدن‌ها اعتراض کنیم و وقتی هاشمی و همه تمام قد جلوی احمدی‌نژاد ایستادند هم نبودیم و نرسیدیم.

هشتاد و هشت هم‌ بچه‌تر از آن بودیم که بتوانیم دماغمان را بالا بکشیم. نود و شش تازه فهمیدیم اعتراض مسالمت آمیز یعنی چه و کشته شدن یک نفر توی خیابان با قمه چه شکلی است. نود و هشت بود که دیگر برای خودمان مرد و زنی شده بودیم و حالا می‌فهمیدیم درد اصلی چیست.

ولی عوض همه این نرسیدن‌ها، ما حالا حالاها وقت داریم! وقت داریم تا بتوانیم از حق دفاع کنیم. وقت داریم تا با واقعیت‌های دنیا روبه‌رو شویم. کلی وقت داریم تا توی ذوقمان بخورد، فکر کنیم حکومت گولمان زده، بفهمیم اشتباه می‌کنیم و بازهم حق را از باطل بشناسیم.

پس من یکی زیاد حرصش را نمی‌خورم. چهار روز دنیاست، بزن و بخور است و فراری از آن نیست. این منم که باید طرفم را انتخاب کنم و زورم را می‌زنم که جز طرف خدا را انتخاب نکنم. بقیه اش بازیست.