ﻫﺮ ﺑﺎﺭ ﻛﻪ ﻣﺠﺒﻮﺭ ﻣﻴﺸﻲ ﺑﺮﻱ ﻳﻪ ﺗﻴﻜﻪ ﺍﺯﺕ ﺟﺎ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ .....
ﻛﻢ ﻛﻢ ﺑﺎﺭﺕ ﺳﺒﻚ ﻣﻴﺸﻪ... . ﭼﯿﺰﺍﯼ ﻛﻤﺘﺮﯼ ﺑﺮﺍﺕ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻱ ﺟﺎ ﺑﺬﺍﺭﻱ.....
ﺭﻓﺘﻦ ﺭﺍﺣﺖ ﺗﺮ ﻣﻴﺸﻪ.... ﺩﻝ ﻛﻨﺪﻥ ﻫﻢ ﻫﻤﻴﻨﻄﻮﺭ....
ﺍﻳﻨﻘﺪﺭ ﺭﺍﺣﺖ ﺩﻝ ﻣﻲ ﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺑﺮﺍﺕ ﻳﻪ ﻧﻮﺍﺧﺖ ﻣﻴﺸﻪ.....
ﺩﻓﻌﻪ ﺍﻭﻝ ﺍﺷﻚ ﻣﻴﺮﻳﺰﻱ ﻭ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺗﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻭﻟﻲ ﭼﻨﺪ ﺩﻓﻌﻪ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﻛﺎﺭﻭ ﻛﺮﺩﻱ ﺣﺘﻲ ﻟﺒﺨﻨﺪ ﻣﻴﺰﻧﻲ ﻭﻗﺖ ﺭﻓﺘﻦ....
ﺑﺠﺎﻱ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﭘﺸﺖ ﺳﺮﺗﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻛﻨﻲ ﺳﺮﺗﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﻴﻜﻨﻲ ﻭ ﺑﻪ ﺟﻠﻮ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﻨﻲ .....
ﺑﺎﺯ ﻳﻪ ﺗﻴﻜﻪ ﺍﺯﺕ ﺟﺎ ﻣﻴﻤﻮﻧﻪ ﻭﻟﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﻛﻮﭼﻴﻚ ...
ﺫﺭﻩ ﺫﺭﻩ ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻴﺸﻲ ﺑﻪ ﺗﻴﻜﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎﺋﻲ ﻛﻪ ﺍﻳﻨﻮﺭ ﻭ ﺍﻭﻧﻮﺭ ﺍﺯﺕ ﺑﺎﻗﻲ ﻣﻮﻧﺪﻩ.....
ﺯﻣﺎﻥ ﻛﻪ ﻣﻴﮕﺬﺭﻩ ﻳﺎﺩﺕ ﻣﻴﺮﻩ ﺍﻳﻦ ﺗﻴﻜﻪ ﭘﺎﺭﻩ ﻫﺎ ﻛﺠﺎ ﺑﻮﺩﻥ .....
ﺗﺒﺪﻳﻞ ﻣﻴﺸﻲ ﺑﻪ ﻳﻪ ﺣﻔﺮﻩ ﺑﺰﺭﮒ....
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﮕﻦ ﺩﮔﺮﺩﻳﺴﻲ...؟!
ﺩﻓﻌﻪ ﺑﻌﺪ ﭼﻴﺰﻱ ﺍﺯﺕ ﻧﻤﻮﻧﺪﻩ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻱ ﺟﺎ ﺑﺬﺍﺭﻱ....
ﻧﻪ ﻣﻴﻔﻬﻤﻲ ﻛﻲ ﺭﺳﻴﺪﻱ ﻭ ﻧﻪ ﻣﻴﻔﻬﻤﻦ ﻛﻲ ﺭﻓﺘﻲ....
ﻣﺘﻮﺟﻪ ﻫﺴﺘﻲ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻴﮕﻦ ﻣﺮﮒ....؟!
ﻫﻤﻴﻦ ﺍﻻﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﻣﭽﻲ ﺭﻭ ﺑﻔﺮﻭﺵ ﻭ ﺁﺭﻭﻡ ﺑﺨﻮﺍﺏ ..... ﺑﺎﺯﻱ ﺗﻤﻮﻣﻪ .....