رخواست خواهش و التماس مدتهاست که به رکن دیپلماسی دولت ی
رخواست، خواهش و التماس» مدتهاست که به رکن دیپلماسی دولت یازدهم تبدیل شده است آن هم نه فقط در مذاکرات هسته ای که حتی در پیگیری ظلم و ستمی که از سوی آل ملعون سعود نسبت به ملت ایران صورت می گیرد، التماس و زانو زدن وزیر امور خارجه در برابر امیر کویت برای وساطت با آل سفاک سعود، نگاه التماس آمیز و بی نتیجه روحانی از اردوغان برای وساطت در اجلاس سران کشورهای اسلامی تا محکوم کردن جمهوری اسلامی ایران در بیانیه پایانی اجلاس سران کشورهای اسلامی، همه و همه نشانه های دیپلماسی التماسی دولت تدبیر است.
حجتالاسلام حمید رسایی: نگارش این یادداشت برای نویسنده آن تلخ بود، برای شما هم تلخ خواهد بود، اما وقتی واقعیت تلخ است، چه می توان کرد. منصف ترین و مطلع ترین منتقد و حامی دولت روحانی، بارها و بارها عدم خوشبینی خود از مذاکره و اعتماد به آمریکا را به دولتمردان دولت اعتدال یادآور شد حتی این را هم گفت: «گفتیم به طرف مقابل اعتماد نکنید، به لبخند او فریب نخورید، به وعدهی نقد که می دهد ــ وعدهی نقد، نه عمل نقد ــ اعتماد نکنید، [چون] وقتی خرش از پل گذشت، برمی گردد و به ریش شما میخندد! اینقدر اینها وقیحند.» 20/1/94
این جملات رهبر معظم انقلاب بود. حالا به این جملات که در روزهای اخیر تیتر بسیاری از رسانه ها شده و البته در برخی از رسانه های بزک کننده آمریکا هم سانسور می شود، دقت کنید:
سیف: «تقریبا هیچ چیز اتفاق نیفتاده است. به طور کلی ما قادر نیستیم از پول های خود در خارج استفاده کنیم. باید به ایران اجازه استفاده از سیستم مالی آمریکا و امکان لمس تراکنشهای مالی ایران به سیستم مالی آمریکا داده شود. انتظار ما این بود که بعد از توافق هستهای، ایران به سیستم اقتصادی بینالمللی دوباره متصل شود اما تاکنون این اتفاق نیفتاده است. ایران همچنان مشکلاتی برای دسترسی به داراییهای مسدود شده خود، که یکی از نتایج حاصل از توافق هستهای باید باشد، دارد.»
ظریف: «ما فقط از امریکا یک چیز میخواهیم، آن هم این است که در این موارد دخالت نکند. آمریکاییها باید پشت طرح جامع اقدام مشترک بایستند. ایالات متحده باید به روشنی و بدون اما و اگر بگوید که روابط اقتصادی با ایران مشکلی ندارد. این را با انگلیسی ساده میتوان گفت و نیازی به پیچیدگیهای حقوقی نیست. ایران مسئولیتهای خود را در زمینه مبارزه با پولشویی و مقابله با تأمین مالی تروریستها انجام داده است.» ظریف ادامه داد: «ما بیش از ۳۰ ماه در یکی از فشردهترین مذاکرات شرکت نکردیم که اکنون سند خالی در اختیار داشته باشیم.»
زنگنه: «ما به اعضای اوپک و برخی کشورهای غیرعضو اوپک گفتیم باید واقعیت بازگشت نفت ایران را به بازار درک کنند و اگر ایران بخواهد تولید نفت را در سطح ماه ژانویه تثبیت کند، بدان معناست که هیچ اتفاقی در رفع تحریمهای این کشور نیفتاده است. بزرگترین خواسته ملت و دولت، اجرای برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) و رفع تحریمها است.»
این جملات حکایت از یک واقعیت تلخ می کند. واقعیتی که بارها و بارها در طول دوره مذاکرات هسته ای دو سال اخیر، از طرف رهبر معظم انقلاب و به دنبال ایشان، از سوی منتقدان عنوان شده بود: «به آمریکا اعتماد نکنید.» اما متاسفانه دولت یازدهم از آنجا که یکی از شعارهای انتخاباتی اش را حل مشکلات کشور در یک دوره صد روزه قرار داده بود، برای تحقق این وعده توخالی در حالی توافقنامه ژنو را - که پایه و اساس توافق نهایی شد - امضا کرد که این توافق از ابهامات و اشکالات متعدد حقوقی رنج می برد. از همان ساعات اولیه بعد از توافق ژنو، تفسیر به رای ها از سوی دو طرف مذاکره کننده که خود حکایت از عدم توافق می کرد، آغاز شد و وقتی کارشناسان و منتقدین، به متن توافق و ادعاهای طرف مقابل استناد می کردند، تیم مذاکره کننده، این افتضاح را اینگونه توجیه می کرد که طرف آمریکایی برای مصرف داخلی اش این ادعاها را مطرح می کند و البته طرف آمریکایی نیز همین ادعا را درباره ادعاهای تیم مذاکره کننده ایرانی داشت. تا این که اکنون زمان عمل فرا رسیده است و واقعیت نشان می دهد آنها که برای مصرف داخلی شان سخن می گفتند همان کسانی بودند که ادعای حقوقدانی داشتند اما سست ترین متن حقوقی را درباره مهمترین دستآوردهای ملت ایران امضا کردند.
حجتالاسلام حمید رسایی: نگارش این یادداشت برای نویسنده آن تلخ بود، برای شما هم تلخ خواهد بود، اما وقتی واقعیت تلخ است، چه می توان کرد. منصف ترین و مطلع ترین منتقد و حامی دولت روحانی، بارها و بارها عدم خوشبینی خود از مذاکره و اعتماد به آمریکا را به دولتمردان دولت اعتدال یادآور شد حتی این را هم گفت: «گفتیم به طرف مقابل اعتماد نکنید، به لبخند او فریب نخورید، به وعدهی نقد که می دهد ــ وعدهی نقد، نه عمل نقد ــ اعتماد نکنید، [چون] وقتی خرش از پل گذشت، برمی گردد و به ریش شما میخندد! اینقدر اینها وقیحند.» 20/1/94
این جملات رهبر معظم انقلاب بود. حالا به این جملات که در روزهای اخیر تیتر بسیاری از رسانه ها شده و البته در برخی از رسانه های بزک کننده آمریکا هم سانسور می شود، دقت کنید:
سیف: «تقریبا هیچ چیز اتفاق نیفتاده است. به طور کلی ما قادر نیستیم از پول های خود در خارج استفاده کنیم. باید به ایران اجازه استفاده از سیستم مالی آمریکا و امکان لمس تراکنشهای مالی ایران به سیستم مالی آمریکا داده شود. انتظار ما این بود که بعد از توافق هستهای، ایران به سیستم اقتصادی بینالمللی دوباره متصل شود اما تاکنون این اتفاق نیفتاده است. ایران همچنان مشکلاتی برای دسترسی به داراییهای مسدود شده خود، که یکی از نتایج حاصل از توافق هستهای باید باشد، دارد.»
ظریف: «ما فقط از امریکا یک چیز میخواهیم، آن هم این است که در این موارد دخالت نکند. آمریکاییها باید پشت طرح جامع اقدام مشترک بایستند. ایالات متحده باید به روشنی و بدون اما و اگر بگوید که روابط اقتصادی با ایران مشکلی ندارد. این را با انگلیسی ساده میتوان گفت و نیازی به پیچیدگیهای حقوقی نیست. ایران مسئولیتهای خود را در زمینه مبارزه با پولشویی و مقابله با تأمین مالی تروریستها انجام داده است.» ظریف ادامه داد: «ما بیش از ۳۰ ماه در یکی از فشردهترین مذاکرات شرکت نکردیم که اکنون سند خالی در اختیار داشته باشیم.»
زنگنه: «ما به اعضای اوپک و برخی کشورهای غیرعضو اوپک گفتیم باید واقعیت بازگشت نفت ایران را به بازار درک کنند و اگر ایران بخواهد تولید نفت را در سطح ماه ژانویه تثبیت کند، بدان معناست که هیچ اتفاقی در رفع تحریمهای این کشور نیفتاده است. بزرگترین خواسته ملت و دولت، اجرای برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) و رفع تحریمها است.»
این جملات حکایت از یک واقعیت تلخ می کند. واقعیتی که بارها و بارها در طول دوره مذاکرات هسته ای دو سال اخیر، از طرف رهبر معظم انقلاب و به دنبال ایشان، از سوی منتقدان عنوان شده بود: «به آمریکا اعتماد نکنید.» اما متاسفانه دولت یازدهم از آنجا که یکی از شعارهای انتخاباتی اش را حل مشکلات کشور در یک دوره صد روزه قرار داده بود، برای تحقق این وعده توخالی در حالی توافقنامه ژنو را - که پایه و اساس توافق نهایی شد - امضا کرد که این توافق از ابهامات و اشکالات متعدد حقوقی رنج می برد. از همان ساعات اولیه بعد از توافق ژنو، تفسیر به رای ها از سوی دو طرف مذاکره کننده که خود حکایت از عدم توافق می کرد، آغاز شد و وقتی کارشناسان و منتقدین، به متن توافق و ادعاهای طرف مقابل استناد می کردند، تیم مذاکره کننده، این افتضاح را اینگونه توجیه می کرد که طرف آمریکایی برای مصرف داخلی اش این ادعاها را مطرح می کند و البته طرف آمریکایی نیز همین ادعا را درباره ادعاهای تیم مذاکره کننده ایرانی داشت. تا این که اکنون زمان عمل فرا رسیده است و واقعیت نشان می دهد آنها که برای مصرف داخلی شان سخن می گفتند همان کسانی بودند که ادعای حقوقدانی داشتند اما سست ترین متن حقوقی را درباره مهمترین دستآوردهای ملت ایران امضا کردند.
- ۳.۶k
- ۰۸ اردیبهشت ۱۳۹۵
دیدگاه ها (۷)
در حال بارگزاری
خطا در دریافت مطلب های مرتبط