وقتی از نانوایی سر خیابون نان می گیریم

وقتی از نانوایی سر خیابون نان می گیریم
و به سمت خانه راه می افتیم،
می گوییم "دارم میروم خانه"
وقتی از شهری که در آن درس می خوانیم می خواهیم به شهرمان برگردیم،
می گوییم "دارم میروم خانه"
وقتی از یک کشورخارجی که در آن اقامت داریم
می خواهیم به ایران برگردیم، می گوییم "دارم میروم خانه"
فلیکس بام گارتنر، ماجرا جوی اتریشی،
وقتی در لبه فضا، از کپسولش بیرون آمد و می خواست سقوط آزاد تاریخی اش را به سمت زمین شروع کند،
گفت "دارم میروم خانه"
فضانوردان ایستگاه فضایی، وقتی دلشان تنگ می شود،
از پنجره های کوچک ایستگاه فضایی، به زمین نگاه می کنند،
به خانه نگاه می کنند.
آنها بیشتر وقتها به جای کلمه زمین، از خانه استفاده می کنند.
به نظر می رسد هر چه از سرزمین آباء و اجدادی،
از تعصبات نژادی، از ملیت دورتر می شویم
، هر چه بیشتر مرزهای قراردادی کشورها
و قاره ها را پشت سر می گذاریم،
خانه مان بزرگتر می شود
و آدمها،
جدا از نژاد و رنگ و ملیت،
عضو خانوادۀ ما و برادر و خواهرمان می شوند.
از نظر فضانوردی که از فضا به زمین می نگرد،
زمین و همه موجوداتش، یک خانواده اند
از چنین نمای بزرگی،
زمین یک موجود زنده صاحب شعور و آگاهی است
و هویت تک تک موجوداتش در گرو هویت کل آن است.
اگر روزی آدمها
بدون آنکه به مرز فضا سفر کنند،
به چنین دیدگاه وسیعی برسند،
وقتی که به جای شهرِمن و کشورِ من، بگویند زمین من!
دوره جدیدی برای بشر آغازخواهد شد،
آنوقت است که بشر
به جایگاه واقعی و هدف نهایی اش
در پهنه جهان هستی پی خواهد برد...