ﭼﻮ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﮐﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ

ﭼﻮ ﺷﺐ ﺑﻪ ﺭﺍﻩ ﺗﻮ ﻣﺎﻧﺪﻡ ﮐﻪ ﻣﺎﻩ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ
ﭼﺮﺍﻍ ﺧﻠﻮﺕ ﺍﯾﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﮐﻬﻦ ﺑﺎﺷﯽ
ﺑﻪ ﺳﺎﻥ ﺳﺒﺰﻩ ﭘﺮﯾﺸﺎﻥ ﺳﺮﮔﺬﺷﺖ ﺷﺒﻢ
ﻧﯿﺎﻣﺪﯼ ﺗﻮ ﮐﻪ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﺍﯾﻦ ﭼﻤﻦ ﺑﺎﺷﯽ
ﺗﻮ ﯾﺎﺭ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﻧﮕﺸﺘﯽ ﺑﻪ ﺻﺪ ﻫﻨﺮ، ﻫﯿﻬﺎﺕ
ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺮﺍﺩ ﺩﻝ ﺑﯽ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﻦ ﺑﺎﺷﯽ
ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺁﯾﯿﻨﻪ ﺩﺍﺭﺍﻥ ﭼﻪ ﺍﻟﺘﻔﺎﻥ ﺑﻮﺩ
ﭼﻨﯿﻦ ﮐﻪ ﺷﯿﻔﺘﻪ ﯼ ﺣﺴﻦ ﺧﻮﯾﺸﺘﻦ ﺑﺎﺷﯽ
ﺩﻟﻢ ﺯ ﻧﺎﺯﮐﯽ ﺧﻮﺩ ﺷﮑﺴﺖ ﺩﺭ ﻏﻢ ﻋﺸﻖ
ﻭﮔﺮﻧﻪ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻧﯿﺎﯾﺪ ﮐﻪ ﺩﻟﺸﮑﻦ ﺑﺎﺷﯽ
ﻭﺻﺎﻝ ﺁﻥ ﻟﺐ ﺷﯿﺮﯾﻦ ﺑﻪ ﺧﺴﺮﻭﺍﻥ ﺩﺍﺩﻧﺪ
ﺗﻮ ﺭﺍ ﻧﺼﯿﺐ ﻫﻤﯿﻦ ﺑﺲ ﮐﻪ ﮐﻮﻫﮑﻦ ﺑﺎﺷﯽ
ﺯ ﭼﺎﻩ ﻏﺼﻪ ﺭﻫﺎﯾﯽ ﻧﺒﺎﺷﺪﺕ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ
ﺑﻪ ﺣﺴﻦ ﯾﻮﺳﻒ ﻭ ﺗﺪﺑﯿﺮ ﺗﻬﻤﺘﻦ ﺑﺎﺷﯽ
ﺧﻤﻮﺵ ﺳﺎﯾﻪ ﮐﻪ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺑﻠﺒﻞ ﺍﺯ ﺧﺎﻣﯽ ﺳﺖ
ﭼﻮ ﺷﻤﻊ ﺳﻮﺧﺘﻪ ﺁﻥ ﺑﻪ ﮐﻪ ﺑﯽ ﺳﺨﻦ ﺑﺎﺷﯽ