نهــــاد دست به پیشانـــــی ام که تب داری

نهــــاد دست به پیشانـــــی‌ام که تب داری
گرفــــت نبض ِ مــــرا، باز هـــــم که بیماری!
 
نگاه کــــرد به حالــــــم نگاه کــــرد به مـــی
به گریه گفتمــــش، آری طبیب مــن!... آری
 
شکست پستـــه و خمیازه را به آه آمیــخت
که درد ِ عشــــق نداری، اگر چـــــه بیـــداری
 
سکوت کرد، چه خوب است رفتنـــی باشم
سفر به خیـــــر اگـــــر راه‌توشــــــــه‌ای داری
 
به خنده گفت که از جان ِ من چه می‌خواهی؟
گریستـــم که تو عاشــق‌کشــــی، دل‌آزاری
 
نقــــاب از رخ فریـــــاد ناگــهـــــــان برداشـــت
که سست‌عهــد! مرا مثــــل ِ خود نپنــــداری
 
تو را هــــــزار هوس ســــر دوانده و اکنـــــون
بر آن سری که مرا زین میان به دست آری؟
 
هــــــزار بار دلـــــت را به غیـــــر بخشـیـــــدی
در ادّعــــــا ز دو عالــــــم، فقـــــط مــــرا داری
 
کنــــــون که سکّه ی عمــرت ز اعتبـــــار افتاد
مــرا کــــه گنـــــج ِ پر از گوهــرم خریــــداری
 
ز شــــرم، ضجّــــــه زدم آن قَــدَر که جان دادم
جز ایــــن نبــــود ســزای چو من سیــــه‌کاری
 
گذشت و رفت که شایـــــد ببخشمــــت روزی
ز روی صـدق ببـیــنـــــــم اگــــــر گرفتــــــــاری...
 


#قادر_طهماسبی