ﻣﻨﻄﻖ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻫﯿﭻ ﺳﺘﻤﯽ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﭘﻨ
ﻣﻨﻄﻖ ﻗﺮﺁﻥ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻫﯿﭻ ﺳﺘﻤﯽ ﺩﺭ ﺩﻧﯿﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺑﻤﺎﻧﺪ.
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺑﺎ ﺍﻓﺸﺎﮔﺮﯼ، ﺳﺘﻢ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺭﺳﻮﺍ ﮐﻨﻨﺪ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻩ ﻫﯿﭻ ﻣﻈﻠﻮﻣﯽ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﺵ ﺧﻔﻪ ﺷﻮﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﻣﻈﻠﻮﻣﯿﺖ ﺍﻭ ﺁﮔﺎﻩ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺸﮑﺎﻧﺪﻥ ﺭﯾﺸﻪ ﺳﺘﻢ ﻭ ﻓﺴﺎﺩ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺧﯿﺰﻧﺪ. ﺍﯾﻦ ﺁﯾﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﻭ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﺮ ﻣﺸﺮﻭﻋﯿﺖ ﺁﯾﯿﻦ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﯼ ﺩﻻﻟﺖ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: «ﻭَ ﻣَﻦ ﯾُﻌَﻈِّﻢ ﺷَﻌﺎﺋِﺮَ ﻓَﺎﻧَّﻬﺎ ﻣِﻦ ﺗَﻘﻮَﯼ ﺍﻟﻘُﻠُﻮﺏ؛ ﺑﻪ ﯾﻘﯿﻦ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺷﻌﺎﯾﺮ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﭘﺎﺱ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﻤﺎﺭﺩ، ﮐﺎﺭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﺮﻫﯿﺰﮔﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ».
ﺍﯾﻦ ﺁﯾﻪ، ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﺪﺍﺷﺖ ﺷﻌﺎﯾﺮ ﺍﻟﻬﯽ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺩﺭ ﻣﺼﺪﺍﻕ ﺷﻌﺎﯾﺮ، ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻧﻈﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﮔﺮﻭﻫﯽ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻨﺎﺳﮏ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺣﺞ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﺼﺪﺍﻕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﯾﺎ ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﻣﻨﺎﺳﮏ ﺣﺞ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﻦ ﻭ ﭘﯿﺮﻭﯼ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﯽ ﺭﻭﺍﯾﺎﺕ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ضرورت و اهمیت عزاداری برای امام حسین(ع)
ﺑﺮﺧﯽ ﻓﻘﻬﺎ ﻭ ﻣﻔﺴﺮﺍﻥ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺁﯾﻪ ﺩﻻﻟﺖ ﺑﺮ ﻋﻤﻮﻡ ﻭ ﺷﻤﻮﻝ ﺩﺍﺭﺩ. ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﻈﺮ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻫﻤﻪ ﺷﻌﺎﯾﺮ ﺍﮔﺮ ﻭﺍﺟﺐ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺍﺳﺘﺤﺒﺎﺏ ﻭ ﺭﺟﺤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺯﯾﺮﺍ ﺷﻌﺎﯾﺮ ﻣﻨﺴﻮﺏ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ، ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﯾﺎﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭ ﺷﻌﺎﯾﺮ ﺍﻟﻬﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺪﺍﺷﺖ ﺁﻥ ﺑﻪ ﭘﺮﻫﯿﺰﮔﺎﺭﯼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺠﺎﻣﯿﺪ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺮﭘﺎﯾﯽ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻋﺰﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺷﻌﺎﯾﺮ ﺍﻟﻬﯽ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﯾﺮﺍ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻮﺍﯾﯽ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﺎ ﺟﻨﺒﺶ ﺁﻥ ﺷﻬﯿﺪﺍﻥ ﻣﯽ ﺍﻧﺠﺎﻣﺪ. ﻫﻢ ﻧﻮﺍﯾﯽ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺟﺎﻥ ﺑﺎﺧﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺣﻖ، ﺷﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﺣﻤﺎﺳﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻧﺎﻡ ﻭ ﯾﺎﺩ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺸﻨﻮﺩﯼ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﺁﯾﺎﺕ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﯿﻨﻪ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﯼ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻤﻮﻧﻪ، ﺩﺭ ﺳﻮﺭﻩ ﯾﻮﺳﻒ، ﺍﺯ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﯾﻌﻘﻮﺏ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﯾﻮﺳﻒ، ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﻮﺭﻩ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯿﻢ:
«ﻭَﺍﺑْﯿَﻀَّﺖْ ﻋَﯿﻨَﺎﻩُ ﻣِﻦَ ﺍﻟﺤُﺰﻥِ؛ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪ».
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺁﯾﻪ، ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﻕ ﻋﺰﯾﺰﺍﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ، ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﻗﺮﺁﻥ، ﺍﯾﻦ ﺳﻨﺖ ﺭﺍ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭ ﭘﺎﺱ ﺩﺍﺷﺖ ﺷﻌﺎﯾﺮ ﺍﻟﻬﯽ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ. ﻭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ، ﻣﺎﯾﻪ ﺧﺸﻨﻮﺩﯼ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ.
ﺿﺮﻭﺭﺕ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﮔﺎﻩ ﺭﻭﺍﯾﺎﺕ
ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﺭﻭﺍﯾﺎﺕ، ﺭﻭﯾﮑﺮﺩ ﻭﯾﮋﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺑﺤﺚ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﯼ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮﯼ ﻣﺴﺘﺤﺐ ﻭ ﭘﺮﻓﻀﯿﻠﺖ ﺑﺮ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮﺧﯽ ﺭﻭﺍﯾﺎﺕ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭﭼﻮﺏ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ:
1. ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ(ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ) ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﻫﺮﺍ(ﻋﻠﯿﻬﺎﺍﻟﺴﻼﻡ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻫﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺣﺴﯿﻦ ﮔﺮﯾﺴﺘﻪ. ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﻬﺸﺘﯽ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.
2. ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﯽ ﺍﻟﺮﺿﺎ(ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ) ﺑﻪ «ﺍﺑﻦ ﺷﺒﯿﺐ» ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: ﺍﯼ ﭘﺴﺮ ﺷﺒﯿﺐ! ﻣﺤﺮﻡ، ﻣﺎﻫﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺟﺎﻫﻠﯿﺖ ﺳﺘﻢ ﻭ ﻗﺘﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺮﺍﻡ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ، ﻭﻟﯽ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ، ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻣﺖ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ، ﻓﺮﺯﻧﺪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﺑﺮﺩﻧﺪ. ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﺑﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﮕﺮﯾﯽ، ﺑﺮﺍﯼ ﺣﺴﯿﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻦ؛ ﺯﯾﺮﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺫﺑﺢ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﻫﯿﺠﺪﻩ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ، ﮐﺴﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ، ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺳﺎﻧﯿﺪﻧﺪ. ﺍﯾﻦ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﺭ ﺷﻬﺎﺩﺗﺶ ﮔﺮﯾﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﺭﻭﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ، ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﻥ ﺑﺎﺭ ﮐﺮﺩ، ﺩﻝ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ، ﺍﺷﮏ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻋﺰﯾﺰﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﮐﺮﺩ. ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﮐﺮﺑﻼ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺳﺨﺘﯽ ﻭ ﺑﻼ ﺑﺮ ﺟﺎﯼ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﺴﯿﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﺑﺮ ﺣﺴﯿﻦ، ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.
ضرورت و اهمیت عزاداری برای امام حسین(ع)
3. ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ(ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ) ﺩﺭ ﺣﺪﯾﺚ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ: ﻫﺮ ﮐﺲ ﻣﺼﺎﯾﺒﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﻭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﮕﺮﯾﺪ، ﺩﺭ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻫﺮﮐﺲ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺼﺎﯾﺐ ﻣﺎ ﺑﮕﺮﯾﺪ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﯾﺎﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺩﺭ ﺟﻠﺴﻪ ﺍﯼ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺠﻠﺲ، ﺍﻣﺮ ﻣﺎ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﺩﺭ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺩﻝ ﻫﺎ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﺩ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.
4. ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ(ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ) ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺷﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ! 10 ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﯾﺎﻡ ﺣﺞ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﻨﯽ ﺑﺎ ﻭﻗﻒ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﯾﯽ ﺍﻡ، ﻣﺠﻠﺲ ﻋﺰﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺭ ﺗﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺑﮕﺮﯾﻨﺪ.
5. ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ(ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ) ﺑﻪ «ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺣﻤّﺎﺩ» ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻥ ﮐﻮﻓﻪ ﻭ ﺟﺎﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﻌﺒﺎﻥ، ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﺎﻩ ﺟﺪﻡ، ﺣﺴﯿﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﻮﺣﻪ ﺳﺮﺍﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﯽ ﺧﻮﺍ
ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺭﻭ، ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﻪ ﺑﻨﺪﮔﺎﻥ ﺧﻮﺩ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﻣﯽ ﺩﻫﺪ ﺑﺎ ﺍﻓﺸﺎﮔﺮﯼ، ﺳﺘﻢ ﮐﺎﺭ ﺭﺍ ﺭﺳﻮﺍ ﮐﻨﻨﺪ. ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺁﻩ ﻫﯿﭻ ﻣﻈﻠﻮﻣﯽ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﺵ ﺧﻔﻪ ﺷﻮﺩ، ﺑﻠﮑﻪ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻫﻤﻪ ﺍﺯ ﻣﻈﻠﻮﻣﯿﺖ ﺍﻭ ﺁﮔﺎﻩ ﮔﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺧﺸﮑﺎﻧﺪﻥ ﺭﯾﺸﻪ ﺳﺘﻢ ﻭ ﻓﺴﺎﺩ ﺑﻪ ﭘﺎ ﺧﯿﺰﻧﺪ. ﺍﯾﻦ ﺁﯾﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﺁﺷﮑﺎﺭ ﻭ ﻣﺴﺘﻘﯿﻢ ﺑﺮ ﻣﺸﺮﻭﻋﯿﺖ ﺁﯾﯿﻦ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﯼ ﺩﻻﻟﺖ ﺩﺍﺭﺩ.
ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: «ﻭَ ﻣَﻦ ﯾُﻌَﻈِّﻢ ﺷَﻌﺎﺋِﺮَ ﻓَﺎﻧَّﻬﺎ ﻣِﻦ ﺗَﻘﻮَﯼ ﺍﻟﻘُﻠُﻮﺏ؛ ﺑﻪ ﯾﻘﯿﻦ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺷﻌﺎﯾﺮ ﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﭘﺎﺱ ﺩﺍﺭﺩ ﻭ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﻤﺎﺭﺩ، ﮐﺎﺭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﭘﺮﻫﯿﺰﮔﺎﺭﯼ ﺍﺳﺖ».
ﺍﯾﻦ ﺁﯾﻪ، ﻫﻤﮕﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺑﺰﺭﮔﺪﺍﺷﺖ ﺷﻌﺎﯾﺮ ﺍﻟﻬﯽ ﺗﺸﻮﯾﻖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺩﺭ ﻣﺼﺪﺍﻕ ﺷﻌﺎﯾﺮ، ﺍﺧﺘﻼﻑ ﻧﻈﺮ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ. ﮔﺮﻭﻫﯽ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺷﺎﻣﻞ ﻣﻨﺎﺳﮏ ﻭ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﺣﺞ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﻣﺼﺪﺍﻕ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﻗﺮﺑﺎﻧﯽ ﯾﺎ ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﻣﻨﺎﺳﮏ ﺣﺞ ﺧﻼﺻﻪ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ. ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ، ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺩﯾﮕﺮ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻧﺸﺎﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺩﯾﻦ ﻭ ﭘﯿﺮﻭﯼ ﭘﺮﻭﺭﺩﮔﺎﺭ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺳﺨﻦ ﺑﺎ ﺑﺮﺧﯽ ﺭﻭﺍﯾﺎﺕ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﺎﻫﻨﮕﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ضرورت و اهمیت عزاداری برای امام حسین(ع)
ﺑﺮﺧﯽ ﻓﻘﻬﺎ ﻭ ﻣﻔﺴﺮﺍﻥ ﻋﻘﯿﺪﻩ ﺩﺍﺭﻧﺪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺁﯾﻪ ﺩﻻﻟﺖ ﺑﺮ ﻋﻤﻮﻡ ﻭ ﺷﻤﻮﻝ ﺩﺍﺭﺩ. ﭼﻨﺎﻥ ﭼﻪ ﺍﯾﻦ ﻧﻈﺮ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺷﻮﺩ ﺗﻌﻈﯿﻢ ﻫﻤﻪ ﺷﻌﺎﯾﺮ ﺍﮔﺮ ﻭﺍﺟﺐ ﻧﺒﺎﺷﺪ ﺍﺳﺘﺤﺒﺎﺏ ﻭ ﺭﺟﺤﺎﻥ ﺩﺍﺭﺩ؛ ﺯﯾﺮﺍ ﺷﻌﺎﯾﺮ ﻣﻨﺴﻮﺏ ﺑﻪ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ، ﮐﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﯾﺎﺩ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ، ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭ ﺷﻌﺎﯾﺮ ﺍﻟﻬﯽ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺑﺰﺭﮔﺪﺍﺷﺖ ﺁﻥ ﺑﻪ ﭘﺮﻫﯿﺰﮔﺎﺭﯼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺍﻧﺠﺎﻣﯿﺪ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺻﻮﺭﺕ ﺑﺮﭘﺎﯾﯽ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻋﺰﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﯾﺶ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺧﺪﺍ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺷﻌﺎﯾﺮ ﺍﻟﻬﯽ ﺍﺳﺖ؛ ﺯﯾﺮﺍ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺧﺪﺍ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻢ ﻧﻮﺍﯾﯽ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﺑﺎ ﺟﻨﺒﺶ ﺁﻥ ﺷﻬﯿﺪﺍﻥ ﻣﯽ ﺍﻧﺠﺎﻣﺪ. ﻫﻢ ﻧﻮﺍﯾﯽ ﺑﺎ ﻓﺮﯾﺎﺩ ﺟﺎﻥ ﺑﺎﺧﺘﮕﺎﻥ ﺭﺍﻩ ﺣﻖ، ﺷﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﺣﻤﺎﺳﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻧﺎﻡ ﻭ ﯾﺎﺩ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺧﺸﻨﻮﺩﯼ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﯽ ﺩﺍﺭﺩ.
ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﺁﯾﺎﺕ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﭘﯿﺸﯿﻨﻪ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﯼ ﺭﺍ ﺑﯿﺎﻥ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ. ﺑﺮﺍﯼ ﻧﻤﻮﻧﻪ، ﺩﺭ ﺳﻮﺭﻩ ﯾﻮﺳﻒ، ﺍﺯ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﯾﻌﻘﻮﺏ ﺩﺭ ﻓﺮﺍﻕ ﯾﻮﺳﻒ، ﺳﺨﻦ ﺑﻪ ﻣﯿﺎﻥ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ. ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺳﻮﺭﻩ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﯿﻢ:
«ﻭَﺍﺑْﯿَﻀَّﺖْ ﻋَﯿﻨَﺎﻩُ ﻣِﻦَ ﺍﻟﺤُﺰﻥِ؛ ﻭ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺍﺯ ﺷﺪﺕ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﺳﻔﯿﺪ ﺷﺪ».
ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺁﯾﻪ، ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﺑﺮ ﻓﺮﺍﻕ ﻋﺰﯾﺰﺍﻥ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ، ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺑﻨﺎﺑﺮﺍﯾﻦ ﻗﺮﺁﻥ، ﺍﯾﻦ ﺳﻨﺖ ﺭﺍ ﺗﺄﯾﯿﺪ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭ ﭘﺎﺱ ﺩﺍﺷﺖ ﺷﻌﺎﯾﺮ ﺍﻟﻬﯽ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺪ. ﻭ ﭘﺮﺩﺍﺧﺘﻦ ﺑﻪ ﺁﻥ، ﻣﺎﯾﻪ ﺧﺸﻨﻮﺩﯼ ﺧﺪﺍﻭﻧﺪ ﺍﺳﺖ.
ﺿﺮﻭﺭﺕ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﮔﺎﻩ ﺭﻭﺍﯾﺎﺕ
ﺩﺭ ﻋﺮﺻﻪ ﺭﻭﺍﯾﺎﺕ، ﺭﻭﯾﮑﺮﺩ ﻭﯾﮋﻩ ﺍﯼ ﺩﺭ ﺑﺤﺚ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﯼ ﺑﻪ ﭼﺸﻢ ﻣﯽ ﺧﻮﺭﺩ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺍﻣﺮﯼ ﻣﺴﺘﺤﺐ ﻭ ﭘﺮﻓﻀﯿﻠﺖ ﺑﺮ ﺷﻤﺮﺩﻩ ﻭ ﺑﺮﺍﯼ ﺁﻥ ﺍﻫﻤﯿﺖ ﻓﺮﺍﻭﺍﻧﯽ ﻗﺎﺋﻞ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ.
ﺩﺭ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﺮﺧﯽ ﺭﻭﺍﯾﺎﺕ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﯾﻢ ﮐﻪ ﺩﺭ ﭼﻬﺎﺭﭼﻮﺏ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﯼ ﻭ ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ:
1. ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺍﮐﺮﻡ(ﺻﻠﯽ ﺍﻟﻠﻪ ﻋﻠﯿﻪ ﻭ ﺁﻟﻪ) ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺯﻫﺮﺍ(ﻋﻠﯿﻬﺎﺍﻟﺴﻼﻡ) ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻫﺮ ﭼﺸﻤﯽ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻣﮕﺮ ﺁﻥ ﭼﺸﻤﯽ ﮐﻪ ﺑﺮ ﺣﺴﯿﻦ ﮔﺮﯾﺴﺘﻪ. ﭼﻨﯿﻦ ﻓﺮﺩﯼ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﺧﻨﺪﺍﻥ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﻪ ﻧﻌﻤﺖ ﻫﺎﯼ ﺑﻬﺸﺘﯽ ﺑﺸﺎﺭﺕ ﺩﺍﺩﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.
2. ﺣﻀﺮﺕ ﻋﻠﯽ ﺑﻦ ﻣﻮﺳﯽ ﺍﻟﺮﺿﺎ(ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ) ﺑﻪ «ﺍﺑﻦ ﺷﺒﯿﺐ» ﻣﯽ ﻓﺮﻣﺎﯾﺪ: ﺍﯼ ﭘﺴﺮ ﺷﺒﯿﺐ! ﻣﺤﺮﻡ، ﻣﺎﻫﯽ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺮﺩﻡ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﺟﺎﻫﻠﯿﺖ ﺳﺘﻢ ﻭ ﻗﺘﻞ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺣﺮﺍﻡ ﻣﯽ ﺩﺍﻧﺴﺘﻨﺪ، ﻭﻟﯽ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺍﺯ ﻣﺴﻠﻤﺎﻧﺎﻥ، ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻣﺖ ﺭﺍ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻨﺪ، ﻓﺮﺯﻧﺪ ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻗﺘﻞ ﺭﺳﺎﻧﺪﻧﺪ ﻭ ﺯﻧﺎﻥ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺍﺳﺎﺭﺕ ﺑﺮﺩﻧﺪ. ﺍﮔﺮ ﺧﻮﺍﺳﺘﯽ ﺑﺮ ﮐﺴﯽ ﺑﮕﺮﯾﯽ، ﺑﺮﺍﯼ ﺣﺴﯿﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻦ؛ ﺯﯾﺮﺍ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪ ﺫﺑﺢ ﮐﺮﺩﻧﺪ. ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﻫﯿﺠﺪﻩ ﺗﻦ ﺍﺯ ﺍﻫﻞ ﺑﯿﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺭﻭﯼ ﺯﻣﯿﻦ، ﮐﺴﯽ ﺷﺒﯿﻪ ﺁﻧﺎﻥ ﻧﺒﻮﺩ، ﺑﻪ ﺷﻬﺎﺩﺕ ﺭﺳﺎﻧﯿﺪﻧﺪ. ﺍﯾﻦ ﻣﺼﯿﺒﺖ ﭼﻨﺎﻥ ﺑﺰﺭﮒ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻫﺎ ﻭ ﺯﻣﯿﻦ ﺩﺭ ﺷﻬﺎﺩﺗﺶ ﮔﺮﯾﺴﺘﻪ ﺍﻧﺪ. ﺭﻭﺯ ﻋﺎﺷﻮﺭﺍ، ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﻥ ﺑﺎﺭ ﮐﺮﺩ، ﺩﻝ ﻫﺎﯼ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪ، ﺍﺷﮏ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺭﻭﺍﻥ ﺳﺎﺧﺖ ﻭ ﻋﺰﯾﺰﺍﻥ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺧﻮﺍﺭ ﮐﺮﺩ. ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﮐﺮﺑﻼ ﺗﺎ ﺭﻭﺯ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎ ﺳﺨﺘﯽ ﻭ ﺑﻼ ﺑﺮ ﺟﺎﯼ ﮔﺬﺍﺷﺖ ﭘﺲ ﺑﺎﯾﺴﺘﯽ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺮ ﮐﺴﯽ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺣﺴﯿﻦ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﺑﺪﺍﻧﯿﺪ ﮐﻪ ﮔﺮﯾﺴﺘﻦ ﺑﺮ ﺣﺴﯿﻦ، ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺭﯾﺰﺩ ﻭ ﺍﻧﺴﺎﻥ ﺭﺍ ﭘﺎﮎ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ.
ضرورت و اهمیت عزاداری برای امام حسین(ع)
3. ﺍﻣﺎﻡ ﺭﺿﺎ(ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ) ﺩﺭ ﺣﺪﯾﺚ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﻓﺮﻣﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ: ﻫﺮ ﮐﺲ ﻣﺼﺎﯾﺒﯽ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﻭﺍ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﮕﺮﯾﺪ، ﺩﺭ ﻗﯿﺎﻣﺖ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎ ﻣﺎ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻫﺮﮐﺲ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺼﺎﯾﺐ ﻣﺎ ﺑﮕﺮﯾﺪ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺑﮕﺮﯾﺎﻧﺪ ﺩﺭ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﻫﻤﻪ ﭼﺸﻢ ﻫﺎ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﺍﺳﺖ، ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺍﻭ ﮔﺮﯾﺎﻥ ﻧﺨﻮﺍﻫﺪ ﺑﻮﺩ. ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺩﺭ ﺟﻠﺴﻪ ﺍﯼ ﺑﻨﺸﯿﻨﺪ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ ﻣﺠﻠﺲ، ﺍﻣﺮ ﻣﺎ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ، ﺩﺭ ﺭﻭﺯﯼ ﮐﻪ ﺩﻝ ﻫﺎ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﺩ ﺩﻝ ﺍﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ.
4. ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ(ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ) ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪ ﺑﺰﺭﮔﻮﺍﺭﺷﺎﻥ ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﻓﺮﺯﻧﺪﻡ! 10 ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺍﯾﺎﻡ ﺣﺞ ﺩﺭ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﻨﯽ ﺑﺎ ﻭﻗﻒ ﺍﻣﻮﺍﻝ ﻭ ﺩﺍﺭﺍﯾﯽ ﺍﻡ، ﻣﺠﻠﺲ ﻋﺰﺍ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺑﺮﭘﺎ ﺩﺍﺭ ﺗﺎ ﮔﺮﯾﻪ ﮐﻨﻨﺪﮔﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﻣﻦ ﺑﮕﺮﯾﻨﺪ.
5. ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﺍﻣﺎﻡ ﺻﺎﺩﻕ(ﻋﻠﯿﻪ ﺍﻟﺴﻼﻡ) ﺑﻪ «ﻋﺒﺪﺍﻟﻠﻪ ﺑﻦ ﺣﻤّﺎﺩ» ﻓﺮﻣﻮﺩ: ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﺒﺮ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﮔﺮﻭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺳﺘﻪ ﻫﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﭘﯿﺮﺍﻣﻮﻥ ﮐﻮﻓﻪ ﻭ ﺟﺎﻫﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮ ﻭ ﮔﺮﻭﻫﯽ ﺍﺯ ﺯﻧﺎﻥ ﺩﺭ ﻧﯿﻤﻪ ﺷﻌﺒﺎﻥ، ﺑﻪ ﺁﺭﺍﻡ ﮔﺎﻩ ﺟﺪﻡ، ﺣﺴﯿﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﯽ ﻣﯽ ﺭﻭﻧﺪ ﻭ ﺑﺮ ﺍﻭ ﻧﻮﺣﻪ ﺳﺮﺍﯾﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ ﻭ ﻗﺮﺁﻥ ﻣﯽ ﺧﻮﺍ
۲۲.۷k
۲۲ مهر ۱۳۹۵
دیدگاه ها (۱)
هنوز هیچ دیدگاهی برای این مطلب ثبت نشده است.