با خودم که فکر می کنم می بینم یک روز نبودن و ندیدن یکی از

با خودم که فکر می کنم می بینم یک روز نبودن و ندیدن یکی از اعضای خانواده ام آتیشم می زنه، نابودم میکنه! حتی توی خواب!!

دیروز که خواب بدی دیدم، فکرم رفت پیش اون کسایی که سال گذشته بودن و امروزنیستند!

دیروز که بودند در تکاپوی دنیا بودند و دائما دست و پا می زدند؟! وقتی که بودند یادشون نبود که جنگ دنیا ،جنگ پوچ و تو خالی!

گاهی خودمم یادم میره جایی که دارم زندگی می کنم و ادمایی که باهاشون ارتباط دارم قرار نیست جاودانه شوند !

گاهی فراموش میکنم کار و سمت و شغل ام انقدر ها هم مهم نیست که دغدغه زیر آب زنی و جنگ با همکارام اولویت داشته باشه!

گاهی یادم میره جایی که ایستادم قبلا یکی دیگه ایستاده بود و بعد من هم یکی دیگه میاد!

اصلا یادم میره سطح و ظرفیت بعضی ادما مخصوص همین دنیاست! فانی و خسته کننده!

بیشتر که میگذره از داشتن خانواده و آرامش احساس بهتری می کنم!

همین که امروز و الان به این رسیدم که دنیای بقیه نباید با دست من خراب بشه و گریبان اخرتم و بگیره برام بسه!

کاش یادم نره مرگ از رگ گردن بهم نزدیک تره!

تمرین دوست داشتن دشمنم چند روزی درگیرم کرده! من و قانونم تو زندگی باید همه رو به یک اندازه دوست داشته باشیم! حتی دشمنمو

فقط

چیزی که امروز بهش رسیدم اینکه:

انسان شدن و انسان بودن و باید از خودم شروع کنم!

و امروز انسان شدنم آرزوست...