و دلم به اندازه تمام دردهایش, خدا را میخواهد...

و دلم به اندازه تمام دردهایش, خدا را میخواهد...
چه ادمهایی هستیم ما,
هنگامی که خوشیم و صدای قهقهه مان دنیا را پر میکند خدایی نمیشناسیم, اما با اشکار شدن یک درد و ناراحتی خدا را می جوییم و به او پناه میبریم.
گرچه طبیعت انسان همین است... فراموشی...
و چه خوی کثیفیست این فراموشی ما انسانها...