گنه کردی بیا می بخشمت گفتم که غفارم/ تو با خود دشمنی ک

گنه کردی بیا می بخشمت گفتم که غفارم/ تو با خود دشمنی کردی ولی من دوستت دارم/

اگر من با تو بد بودم ترا دعوت نمی کردم / گشودم در که بر گردی ببینی لطف بسیارم/

تو مهمان عزیزی بر من و من میزبان تو/ چگونه میهمان نومید برگردد ز دربارم/

زبستر نیمه شب برخیزو اشکی ریز بر دامن/ که با اشک شبت خاموش گردد شعلۀ نارم/

تو آن عبدی که در گرداب جرم و معصیت غرقی/
من آن ربّم که باشد دمبدم لطف و کرم کارم/

بجز نومیدی از عفوم ببخشم هر گناهی را / امید آور ، امیدآورکه من از یأس بیزارم/

عذاب و عفو باشد هر دو تحت اختیار من / توان سوزانمت اما به بخشیدن سزاوارم/

تو دائم غافل و من آنی از تو نیستم غافل/ توخواب و من زلطف ومرحمت پیوسته بیدارم/

به بازار محبت اشک باشد بهترین کالا / که هر یک قطره را با یک نم رحمت خریدارم/